Jest to film niesamowity w swej ludzkiej naturalności i prawdzie. Film pełen niewypowiedzianych myśli, które jednak słyszymy jak przez megafon patrząc jedynie na rozgrywane przez (głównego) bohatera sceny milczenia. Film pełen prostych, ludzkich zachowań, dla każdego z nas tak naturalnych i prywatnych, że widząc je bezwstydnie obnażane przed publiką czujemy się osobiście tym dotknięci. Jest to film, którego cel tak oczywisty został osiągnięty w sposób niespodziewany i dobitny, poruszający i bezwstydny. Bezbłędne wczucie się aktora głównego bohatera, Elia, w świat, który go otacza, wprowadza nas w lekkie uczucie senności, jakbyśmy byli we własnym domu, we własnym świecie, żyjąc według własnego, osobistego, spokojnego rytmu. Jest to film, który cały swój przekaz potrafił skumulować w jednej, przepięknej scenie, w jednym zdaniu ojca chłopca. Jest to film, który przypomni nam o naszej tęsknocie za miłością, tą jedyną, uczuciu niezastąpionym i tak bolesnym, jak ukazał nam to Elio w ostatniej scenie. Od tego filmu nie oderwiesz wzroku nawet na moment gdy na ekran wpełzną bezszelestnie napisy końcowe.
Film ten ujął mnie swoim pięknem prawdy i natury człowieka zdolnego do miłości, łez, tęsknoty, śmiechu, płaczu, namiętności, naturalności i porywczości. Polecam go każdemu, kto ceni sobie piękno prawdy, którą jest człowiecza naturalność i miłość.