Nie rozumiem za co ten film zebrał tyle pochwał. Żeby było jasne: nie oceniam życia prywatnego S. Hawkinga i bardzo szanuję jego dorobek intelektualny oraz podziwiam za upór w walce z chorobą. Nie oceniam S. Hawkinga przez pryzmat filmu, ale sam film, który – moim zdaniem – jest bardzo średni. Wybitność „Teorii Wszystkiego” ogranicza się do tego, że opowiada (krótką historię miłosną) wyjątkowego człowieka. Sama historia małżeństwa Hawkingów została maksymalnie uproszczona, spłycona i przedstawiona „pojęciowo”: ślub, dziecko: jedno, drugie, trzecie, w międzyczasie pogorszenie zdrowia, tracheotomia, napisanie książki, itd. Film nie jest ani szczególnie dramatyczny, ani nie wchodzi w szczegóły naukowych teorii. Już sam związek Hawkingów mógłby się obronić, gdyby nie absolutny brak finezji i zaangażowania ze strony Jones i Redmayne’a. Niestety – dla mnie jako kochająca się para nie wypadli przekonująco. Samą Jones oceniam dość słabo na podstawie filmów które oglądałam – mdła, sztuczna, ze słabym warsztatem, za to angażowana do głównych ról wyłącznie przez wzgląd na to, że jest ładna. Tyle że uroda nie wystarczy – nie, jeżeli robi się film o Hawkingach. Jej poświęcenie choremu mężowi też do mnie nie trafiło. Oscar którego dostała, zdecydowanie nie zasłużony. Sam Redmayne jako Hawking jest przekonujący, doceniam jego starania i pracę fizyczną, przygotowania do roli. Ponadto jest bardzo plastyczny i stanowi wdzięczny obiekt do charakteryzacji. Na Oscara zapracował zdecydowanie bardziej niż Jones.