Biografia głównego bohatera porywająca ale film w wykonaniu miał nudne momenty. Nie zrozumcie mnie źle bo podobał mi się ale były przeciągane momenty i film bardziej skupił się na Jane i jej wielkiej walce o Stephena i miłość. Miała babkę parę to fakt. Bardziej ujął mnie Hawking za młodu - fajny, sympatyczny i zabawny student.
Sceny które urzekły mnie to scena z tablicą komunikacyjną gdy Stephen widzi starania Jane ale w jego mniemaniu już nadaremne oraz scena oświadczenia wyjazdu do Ameryki gdy Jane wyznaje, że jej miłość już wygasa a Stephen niejako godzi się na to wszystko. No i ostatnia scena - ujęcie czasu pod kątem praktycznym czyli czas wyznaczający życie oraz czas który też jest niodłącznym elementem kosmosmu.
Podobało mi się, że Stpehen pomimo cięzkiegodoświadczenia przez los potrafił się bawić i śmiać (scena z pomnikiem i papierową torbą).

Za co jednak najbardziej cenię sobie ten film? Za uświadomienie mi faktu, że pomimo przeciwności losu warto dobrze spożytkować upływający czas który bije dla każdego tak samo, czasem krócej, czasem dłużej ale w tym samym rytmie. Czas to rzecz którą warto szanować i celebrować bo każda sekunda która mija, mija bezpowrotnie i już nie wróci. Po filmie popatrzyłam na mojego Męża i uświadomiłam sobie, że kiedyś nasza młodość minie i co po nas zostanie? Mam nadzieję, że wspaniałe dzieci zrodzone z miłości. I za to cenię ten film.