Pierwsza część filmu to dla mnie zastanawianie się, cóż takiego niezwykłego jest w kreacji Eddiego, w której połowę efektu tworzą przekrzywione w jedną stronę, wielkie okulary.

Potem doszedłem do wniosku, że aktor idealnie nadawałby się do roli Quasimodo- większość aktorskich środków wyrazu pokrywa się z tym, co w latach osiemdziesiątych zaserwował nam Sir Anthony Hopkins w świetnej telewizyjnej ekranizacji "Dzwonnika z Notre Dame".

Końcowy akt to już (z racji postępującej choroby bohatera) więcej buczenia, bełkotu i wykrzywiania się. Ale tutaj właśnie pojawia się problem. W całym filmie nie widzę chorego fizyka, tylko aktora, który imituje chorego fizyka. Imituje jego grymasy twarzy, mimikę, imituje całą jego postać. Ale to jest okropnie... Sztuczne. Oczywiście, Eddie zagrał bardzo dobrze, wczuwał się, widać że poświęcił wiele czasu, by dobrze imitować Hawkinga. Ale dlaczego taki Benedict, który w "Grze tajemnic" stworzył wyważoną, subtelną kreację, która w ogóle nie budzi skojarzeń z jego słynnym Sherlockiem, nie może liczyć na żadne nagrody? Bo Eddie grał niepełnosprawnego i miał ułatwione zadanie?

Dlatego właśnie uważam, że na Oscara zasługuje Michael Keaton- za fascynującą rolę w fascynującym filmie, obok "Grand Budapest Hotel" najlepszej produkcji w tym sezonie. A jeśli nie "Birdman" i nie "GBH", to niech Oscara w głównej kategorii zgarnie "Gra tajemnic", biografia zrealizowana na o wiele wyższym poziomie niż omawiany przeze mnie tutaj film.