Mam wrażenie, że granica między istotą, a tym co faktycznie ukazuje kolejne dziecko Dolana jest mocno zatarta. Czuję się nieswojo, kiedy reżyser ukazując relacje rodzinne wykorzystuje krzyk, wyłączne wyrzuty i irracjonalny kult Louis'a.
Przez film przelewa się zbyt wiele wątków, ciężkich spraw, które warto byłoby rozwinąć (jak choćby relacje poszczególnych bohaterów, niezdrowe podejścia, traumy, tematy tabu, śmierć i opuszczanie rodzinnego domu). Tak poważne tematy stanowią tu jedynie tło. A właśnie tło, ale do czego? Co jest kręgosłupem filmu? Przecież nie temat policzonych dni głównego bohatera, który jest właściwie całkowicie zepchnięty ze sceny. Ot tak urywa się, niczym wątek młodości Louisa (co doprowadziło do tak dziwnych stosunków w tej rodzinie?). Czuję niedosyt, a jednocześnie przesyt. Wszystkiego jest za dużo, a jednocześnie nie określa to prawie niczego.