Sam pomysł wyjściowy jest bardzo fajny i dość oryginalny: właściciel firmy zostaje oskarżony o oszustwo. Spędza trochę czasu w areszcie, ale w trakcie procesu zostaje uniewinniony. Mało tego – udowadnia, że został wrobiony przez syndyka. Mimo to traci firmę, konia (?), żonę… Tu pewnych rzeczy nie kumam, ale nie znając dobrze dzisiejszego polskiego prawa, nie będę komentował francuskiego z przed 20 lat. Tak czy siak nasz bohater jest zły i smutny. Kto by nie był? W sumie wolał zostać w ciupie, ale młoda adwokat, dla której to była pierwsza sprawa, bardzo chciał wygrać i obiecała mu pomóc na wolności, która oznacza dla niego brak domu, brak pracy, brak kasy, brak konia, brak kobiety… A! No i jeszcze tak się składa, że oskarżycielem i jednym ze spiskowców jest narzeczony pani adwokat.

Całość jest mocno głupkowata, ale bardzo sympatyczna. Obsada jest w porządku, kilka momentów było naprawdę śmiesznych, kilka jedynie zabawnych. Niestety, ale pomijając ciągle idiotyzmy, niektórzy bohaterowie mają tendencje do irytującego użalania się nad sobą (szczytem był ojciec bohaterki).

Jeden z ostatnich filmów Lautnera dupy nie urywa, ale jednak ma swój urok.