Nie pojmuję uroku tego filmu.
Strasznie gryzło mnie to, że Dixon jakby nigdy nic wyrzucił człowieka przez okno i spokojnie wrócił na posterunek. Myślałam, że zaraz go koledzy zgarną, rzucą się na niego i aresztują. W końcu zaatakował niewinnego człowieka, a co mamy filmie? Gość po prostu wrócił do pracy i rozmawia z innymi tak jakby nic się nie stało. No co do...?
Jeden gość się tym zainteresował, ale co z tego skoro go po prostu zwolnił? Próbuję to sobie tłumaczyć, taki ich świat, takie ich zachowanie, ale to przekracza granice absurdu.
W sumie to dalej się będę czepiać Dixona, a raczej jego cudownej przemiany z gościa, który usiłował zabić niewinnego człowieka do miłego pana, który chce pomóc biednej pani. To po prostu niemożliwe, a przynajmniej nie w takim czasie.

Absurdem według mnie jest ten lincz na Mildred. Może i w porównaniu do Willoughbiego to stara, szalona jędza, która mu nawet do pięt nie dorasta, jednak mimo wszystko to matka, która straciła dziecko. Mildred powinna wywoływać większe współczucie.

Przede wszystkim film się ciągnął, za wiele powolnych scen bez słów. Czułam się niezręcznie przy tych scenach i po połowie po prostu przewijałam do przodu. Może to miało budować klimat, ale u mnie budziło tylko frustracje i pytania "no kiedy będzie kolejna scena".

Pewnie jest jeszcze wiele rzeczy, które mi wierciły dziurę w brzuchu, jednak sobie ich nie przypominam.
Ogółem- nie podobało mi się i jeżeli, wiem, że ktoś nie ma cierpliwości to mu tego filmu nie polecę.