Niemy krzyk z tytułowych billboardów jako instynktowna reakcja na ból. W tym filmie wszyscy krzyczą, przeklinają i używają siły fizycznej, ponieważ to najprostsza reakcja obronna na niesprawiedliwość tego świata. I to rzeczywiście mogłoby się bronić samo, jednak twórcy filmu stwierdzili, że potrzeba w tym przewrotności, cwaniactwa, czegoś, powiedzmy, pod publikę. Dlatego każdy dialog to cięta riposta, ilość "kozackich" rzeczy, które robi główna bohaterka, idzie w dziesiątki, a każda linijka musi boleć, bo "jest tak przeszywający i prawdziwy".
Szkoda, bo prawdziwy słodko-gorzki koktajl zwany życiem nie potrzebuje cwaniactwa i tego mainstreamowego opowiadania dowcipasów. Na jakimś poziomie wywołuje to pożądane emocje, ale w gruncie rzeczy ciąg przyczynowo skutkowy nacechowany jest dość dużą ilością pozerskich postaci: karłów, homo-homofobów i psychopatów, furiatek, które w głębi duszy są jednak dobre i mocnych wydarzeń: podpalenia, akty przemocy, słowne pyskówki. Wydaje się, że są one wszystkie zbyt proste i łatwe w osiąganiu celu, choćby rozmowa z księdzem i branie na celownik łatwego celu - Kościoła. Jasne, monolog o zbiorowej odpowiedzialności trafia w punkt, ale jest mieczem obosiecznym. I nie, nie świadczy to o ułomności postaci głównej bohaterki, a tym samym jej prawdziwości. To po prostu łatwy tekst, na który przyklaśnie 90% widzów, bez refleksji, bez zadumy, bo to brzmi fajnie, bo zagrane jest na wysokim C, bo matka może i powinna, gdyż znalazła się w życiowym dole.
Nawias umowności jawi się dla mnie już jako zbędny balast i spuszczanie powietrza ze sflaczałego balonu. Ta powszechna technika stosowana w głównym nurcie pachnie zwyczajnym asekuranctwem. Zbyt wiele filmów korzysta już z tego przewidywalnego rewersu rzeczywistości, który pomaga zrównoważyć ból i smutek. Ale czy na pewno potrzeba równoważyć coś, co jest wpisane w nasze życie?