Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam zwiastun, pomyślałam, że to będzie genialny film i z takim przekonaniem poszłam do kina. Teraz wiem, że nie należy się nastawiać przed obejrzeniem całości. A prezentuje się ona tak, że przez większość filmu nie dzieje się nic co w jakiś sposób wpłynęłoby na główny wątek, czyli zabójstwo córki Mildred. Ktoś już bardzo dobrze napisał, że to mógłby być całkiem dobry film, gdyby nie starał się być na siłę śmieszny. No właśnie, ŚMIESZNY. Większość filmu to żałosne, a czasem wręcz żenujące żarty i absurdalne sytuacje, których spodziewałabym się w naszych "wspaniałych" nowoczesnych komediach typu Planeta singli czy Listy do M., a nie w filmie, który jest dramatem i aspiruje do miana najlepszego i - przede wszystkim - Oscarowego. Ten mierny humor psuje całość. Sceny, które mogły być przejmujące i wpływać na widza, zupełnie rozwalają daną sytuację. Będąc w kinie, jako jedna z niewielu osób, uśmiechnęłam się pod nosem zaledwie kilka razy, podczas gdy większość ryczała ze śmiechu. Czy naprawdę naszemu społeczeństwu wystarczy (bo to, że amerykańskiemu - tak, to wiadomo już od dawna), że jeden z bohaterów nazwie innego kut*sem czy pi*dą, dorzuci nieśmiertelne f*ck i już można zrywać boki? "Rzucam mięsem" i to często, ale uważam, że sztuką jest NAPRAWDĘ rozbawić widza, a nie pójść na łatwiznę i walić przekleństwami - takie coś śmieszy jedynie nastolatków, a nie dorosłych emocjonalnie ludzi. Nie będę się rozpisywać o innych rzeczach, bo każdy oceni to wszystko wedle własnego uznania. Czy warto obejrzeć? Każdemu filmowi należy dać szansę, a w tym wypadku widać, że jest bardzo duże grono fanów, którzy docenili "Trzy billboardy..." i z pewnością mieli ku temu swoje powody.