Jeden z nich walczy nie wiadomo o co, wiedząc, że i tak zaraz zginie. Swoje zasady samurajskie już porzucił. Jedynie co może wyrządzić to bezsensowna krzywda. Reszta, schowana w lesie z wycelowanymi strzelbami gotowymi w każdym momencie zakończyć ten koszmar, czeka nie wiadomo na co. Oni też, wraz z zastapieniem katan karabinami, porzucili tradycje i chyba tylko resztki szacunku do swej własnej historii powstrzymują ich od działania. A może to wytyczne przeżartych egoizmem i łaknących krwii przełożonych, którzy zasady samurajskie od dawna wykorzystują we własnych celach. W takim wypadu broniący się samuraj staje nad przepaścią. Nasuwa się pytanie o sens starania się dochowania wierności zasadom, tradycjom, godności i honoru, poszanowania przeciwnika i miecza. Ale one już nie mają sensu, są bezużyteczne, bezwartściowe, i choćby były najpiękniejsze i najmądrzejsze, są nic nie wartym przeżytkiem.
Czy w takim wypadku pozostaje tylko zemsta i rezygnacja? To ciekawe pytanie stawiane przez film.

Dobrze pokazany upadek i zmierzch samurajów. Mimo wszystko, film mocno sredni. Trochę nudny. I choc pewnie niektórzy kinomaniacy znaleźli, ja piękna tutaj nie uświadczyłem. Nie ma pięknej historii, nie ma krajobrazów, muzyki. Wszytko niby ok, jest poprawnie, ale jednak nie oszołamia, nie wbija w fotel i nie zachwyca. A najgorsze, że to historia piękna nie jest.

O ile fryzur można, z oczywistych powodów nie zauważać, to próba obsmiania przez reżysera nowych technik wojskowych jest przesadzona. Ani nie śmieszy, a wygląda momentami jak z tanich japońskich filmów karate. Mogło się obyć.

Mimo wszystko warto rzucić okiem na ten film.