Debiut dokumentalny Krzysztofa Kieślowskiego jest krytycznym zapisem funkcjonowania państwowych urzędów w czasach PRL-u, na przykładzie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Reżyser zestawia pokorę i strach petenta z ignorancją, bezdusznością i obojętnością urzędnika.

Próba wyjścia poza obowiązujący schemat. Nakręcony ukrytą kamerą przy okienku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, film jest celną satyrą na biurokrację i urzędniczą bezduszność. Obraz i oryginalny dźwięk pełnią równorzędną funkcję dramaturgiczną.

Precyzyjnie skonstruowany i zdradzający twórcze i przekorne podejście do obowiązującej ówcześnie tendencji dokumentowania życia codziennego Polaków, "Urząd" jest dowcipną satyrą na zbiurokratyzowany świat wydziału rent Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Kieślowski subtelnie pokazuje absurdy państwowej instytucji, w teorii służącej obywatelowi, w praktyce utrudniającej mu życie. Stosunek urzędnik - petent to według Kieślowskiego anabiotyczna relacja pełna utarczek, zależności, odzwierciedlająca stosunek władzy do społeczeństwa. Nieco ponad pięciominutowy film zbudowany został na kontrastach, którym odpowiada płynna praca kamery. Obserwujemy petentów czekających w kolejce na rozpatrzenie wniosków, kamera filmuje ich plecy, głowy, wzmacniając tym samym poczucie, że nie człowiek jest tu ważny, a instytucja. Tytułowy urząd, który reprezentują młode kobiety, filmowany jest za pomocą detali, ukazujących tym samym znaczenie instytucjonalnych rytuałów, ale i samych urzędników. Między "starymi" a "młodymi", między petentami a urzędnikami, zawsze tkwi niemy świadek - przezroczysta szyba, uniemożliwiająca prawdziwy kontakt. I jak refren powtarzają się te same frazy: "Proszę poczekać", "Chwileczkę", "Co pan(i) robił(a) na przestrzeni całego życia?".