A Ty jakbyś inaczej przedstawił tę historię? Historię chłopca tak bardzo przesiąkniętego strachem.

Czemu pytasz? Przecież dobrze wiesz, że wszyscy na tym forum jesteśmy grymaszącymi improduktywami. Gdybyśmy dokładnie wiedzieli, jak nakręcić najwspanaialsze filmy świata, to byśmy je kręcili, zamiast wywnętrzać się w komentarzach.

Hitch umiałby to pewnie nakręcić lepiej. U niego czasem postaci też są "przesiąknięte strachem", ale przy okazji przesiąknięci strachem bywają także widzowie. I wtedy nie jest to tak śmiertelnie nudne jak to "Viva la muerte". Chyba że autorowi właśnie chodziło o coś w rodzaju "Niech żyje śmierć z nudów!"

pytam bo ciekaw byłem odpowiedzi :-)

myślę, że różnica między filmem Hitchcocka, który stopniował napięcie i mógł powodować u niejednego widza nawet dreszczyk emocji leży w tym, ze reżyser ten był nastawiony właśnie na to aby widz odczuwał rozrywkę podczas seansu,

Arrabal zaś wykorzystuje swój film po to aby nakreslić sensualistyczną historię wnętrza chłopca po to aby przybliżyć widzowi jego dzieciństwo i to jak kształtowała się jego psychika poprzez odbierane przez niego bodźce, aby widz mógł zrozumieć lepiej takie dziecko i jego wizje, lęki i obawy, po to aby widz mógł zrozumieć lepiej drugiego człowieka, a czasem nawet samego siebie

a tytul filmu jest dla mnie przepięknym podsumowaniem całej jego zawartości (i nie chodzi tu o śmierć z nudów! o nie!!! wolałbym aby to był z Twojej strony żart, ale to nie jest żart, a jeśli nawet jest to bardzo słaby..)

Peace.

Nie zgadzam się z Tobą. Film nie był w moim odczuciu nudny a już na pewno nie przewidywalny.

Twoje spostrzeżenie odnośnie operacji - cóż, ciekawie to wychwyciłeś i tutaj muszę Ci przyznać rację.

Gusty i guściki - mnie film się podobał - jednak ja uwielbiam "pojechane" sceny a tutaj było ich od groma. Może po prostu nie lubisz tego typu filmowych dewiacji.

Pozdrawiam

Lubię odjechane sceny, ale to musi być jakoś stopniowane i jednak rządzić się jakimiś regułami. Bo jeśli wszystko może się wydarzyć, to tak naprawdę nic nie jest zaskakujące. "Pies andaluzyjski" daje się wytrzymać tylko dlatego, że jest króciutki, a Arrabal nakręcił niestety aż półtorej godziny.

Oczywiście zawsze jest możliwość, że miałem akurat zły dzień. Może kiedyś jeszcze sobie powtórzę ten seans.