Ja zobaczyłam ponad 20 filmów Allena - i te śmieszne i te poważne i przyznam, że wolę tego Allena w wersji "lekkiej", tzn. gdy jest w nich neurotyczny, ale z dystansem, uwielbiam np. film "Miłośc i śmierc". Te, w których stara się być psychologiczne na poważnie wg mnie słabiej mu wychodzą i są z reguły zbyt przegadane.

Widać mamy podobny gust, bo również zdecydowanie bardziej lubię komedie Allena. Zwłaszcza te w których gra (to duże uproszczenie) samego siebie. Co więcej, ostatnio przekonałem się, że Woody ma świadomość swojej ułomności jako dramaturga, natomiast jak sam przyznaje, w komedii czuje się jak ryba w wodzie. Przekonałem się o tym za sprawą tej książki http://www.empik.com/woody-allen-o-sobie-samym-lax-eric,prod2270075,ksiazka-p którą wszystkim amatorom Allena gorąco polecam. Można wiele zrozumieć.

Po pierwsze dzięki za namiary na książkę, dzięki temu już wiem jaki chcę prezent pod choinkę :) Bardzo ciekawa jestem tej książki. Po drugie odnosząc się do filmu to kojarzył mi się w jakiś spoób z filmem "Szepty i krzyki" Bergmana, ponoć Allen fascynował się Bergmanem pewnie w tej ksiażce o tym pisze. Ponoć z tej fascynacji właśnie wynika, że w filmie tego typu Allen również nie stosował muzyki, czego ja akurat nie pochwalam, bo dla mnie muzyka w filmie ma bardzo duze znaczenie. Filmy, w których Allen gra samego siebie są wg mnie najlepsze, tyle dystansu do własnych paranoi ma tylko on :) A czyż i my nie znajdujemy w tych paranojach czegoś własnego... A widziałeś może "Danny Rose z Broadwayu" ? Tam też jest kika fajnych dialogów, a Allen jest w tym filmie niezwykle... hm.. dynamiczny :)