Co jakiś czas przypominam sobie filmy Koterskiego. O ile do "Dnia Świra" nie dałam rady wrócić przez kilka lat od pierwszego razu, gdy go obejrzałam, o tyle "Wszyscy jesteśmy Chrystusami" jest przeze mnie odświeżany mniej więcej co roku. I za każdym razem okazuje się, że pojawiają się nowe teksty, które wbijają mi się w pamięć, ciągle coś nowego w tym filmie odkrywam.
Ostatnio chodzi za mną cytat: "Chciałbym zrobić wszystko, co mam w życiu do zrobienia, całą tą jazdę obowiązkową. Tę. A potem spokojnie pić już tylko sobie. A jak mnie wreszcie spotka miłość, to j**nę to wszystko i będę już tylko kochać".
I tak sobie myślę, że ja przez dobrych kilka lat chciałam wszystko odwalić, byle już mieć za sobą, byle złapać jakąś pracę, jakąś pozorną stabilizację, jakieś doświadczenie, żeby móc powiedzieć, że jestem już prawie kimś, a nie wciąż nikim, kto szuka i się ciągle uczy, i ciągle próbuje, i wciąż coś nowego robi. Może dlatego nie zwracałam wcześniej uwagi na tę wypowiedź, była dla mnie widocznie normalna.
A teraz, kiedy już trochę inaczej patrzę na świat, uderzyło mnie, jak bardzo jest to zawodne myślenie, jak bardzo wciąż i ciągle trzeba nie tyle się starać, co potrafić iść do przodu, bo przecież czas nie zatrzyma się w miejscu, bez względu na to, czy jest ta praca, ta miłość i milion innych rzeczy, których chcemy, zanim nasza "jazda obowiązkowa" się nie skończy.