Jeszcze jeden fragment był naciągany: jak przeor klasztoru nagle postanawia sypiać na węglu... jakoś to mocno naciągane.

Wydaje mi się, że to nie było naciągane i to nie była do końca jego decyzja. Po prostu jego cela się spaliła. A z tą kobietą, to nie tylko chodziło o to, że ma zaufać zakonnikowi, tylko o to, że opłakiwała męża tyle lat, niby tak go kochała, ale nie chciała zostawić dla niego ziemi. Sprzedanie ziemi miało być dowodem jej miłości do męża i zaufania Bogu. Ale to tylko moje interpretacje, mogę się mylić:)

kanytsuj - dziękuje Ci za ten wpis, faktycznie jakoś umknęło mojej uwadze, że spalona cela to była cela przeora klasztoru, mimo wszystko przeor który idzie spać na węglu, a nie np. do jakieś wygodniejszej celi jakiegoś swojego podwładnego, to trochę dziwne.

"o, że opłakiwała męża tyle lat, niby tak go kochała, ale nie chciała zostawić dla niego ziemi" - fakt, miłość wymaga świadectwa, podjęcia ryzyka, też mi umknęło to że "TYLE lat opłakiwała".... - im większa miłość tym większe powinno być poświęcenie, a jak przyszło co do czego to kobieta zdezerterowała, tak to ma już ręce i nogi - muszę jeszcze raz obejrzeć ten film.

Na boczku: polecam Ci film "Luter" z 2003 r. Bardzo przejmujący, podobnie jak "wyspa".

a dlaczego ojciec Anatolij spał na węglu? jak myślisz?
według mnie to, oprócz spalonej celi, powód spania przeora w kotłowni był trochę inny. Przeor bardzo cenił ojca Anatolija za to, że wyrzekł się wszelkich wygód doczesnego życia. Jako jedyny w klasztorze był wolny. Myślę, że chciał sam zobaczyć jak to jest... choć nie zapomniał zabrać ze sobą ciepłej kołdry i kożucha. Dlatego ojciec Anatolij spalił przeorowi buty i wyrzucił kołdrę. Dla mnie cała ta scena była niezwykle symboliczna i wstrząsająca.
Film niezwykły i warty obejrzenia.

Zachowanie ojca Anatolija interpretuję podobnie. On podziwiał zakonnika i chciał spróbować żyć podobnie. Może też chciał sprawdzić, czy ten nie oszukuje. Potem zrozumiał naukę (czy nauczkę), jaką dał mu zakonnik i nie miał do nie żali za zniszczenie kołdry i butów. Uświadomił sobie, że jego przywiązanie do tych rzeczy, było tym, co oddalało go od Boga. Podobnie zamknięcie celi i zadymienie jej uswiadomiło ojcu Anatolijowi, że boi się śmierci.
Natomiast, co do wyjazdu do Francji, to chodziło o co innego - o to, aby ona zapomniała o mężu. Po pierwsze miała uwierzyć, że on naprawdę zyje, a po drugie - że nie kocha go tak, jak myślała, skoro nie jest gotowa sprzedać majątku i jechać za nim do Francji.
Identycznie z matką chorego dziecka. Mnich nie pomógł dziecku, ale uświaodmił jej, że chce uzyskać dar od Boga tanim kosztem.

Szczerze mówiąc, to nie widzę w tym nic dziwnego. Co więcej, jestem przekonany, że jej mąż rzeczywiście żył w tej Francji. Taka koncepcja filmu i wbrew pozorom nie fantastyka. Zresztą zachęcam do zapoznania się z życiorysami różnych mistyków - czy to katolickich, czy prawosławnych.

Film o tyle ciekawy, że przedstawia różnego rodzaju fakty wiary. Dla osoby nie interesującej się tematem, może to wydawać się dziwne. Rosyjski monastycyzm przypomina w dużej mierze życie "ojców pustyni". Tam to dopiero ciekawe rzeczy się działy. Zresztą polecam zagłębić się w ten niezwykle ciekawy temat, by lepiej zrozumieć treść tego filmu.