Ale Ty wiesz, że Nick Vujcic próbował popełnić samobójstwo kilka razy? Wystarczy posłuchać jego wystąpień chociażby.

Totalnie się podpisuję pod tym komentarzem

Zgadzam się z Tobą w 100%.
Po obejrzeniu tego filmu jestem bardziej wkurzony niż wzruszony a szkoda mi jedynie Louisy. Dużo osób się burzy na komentarze o egoizmie zarzucając krytykującym to że „nigdy nie byli na miejscu osoby z taką niepełnosprawnością!”. Ale nie w tym rzecz. Czemu, on JEJ to zrobił ?!
Czemu, wiedząc że NIC go nie odwiedzie od tej smutnej decyzji, dawał jej nadzieje i rozkochał ją w sobie ?!
W tych ostatnich miesiącach życia, które spędził razem z nią, egoistycznie myślał tylko zaspokojeniu swoich potrzeb nie licząc się z tym że rozbił związek i ufundował Louisie lata leczenia u psychoterapeuty (dosłownie ufundował, po to ta kasa ;)
A na koniec poprosił ją w liście o to, by nie myślała za dużo o nim wysyłając ją do Paryża… serio ?
I żeby nie było, uważam się za osobę o wysokiej wrażliwości i nie wstydzę się płakać nawet na filmach dla dzieci ale po tym seansie, było mi jej szkoda a na niego byłem najzwyczajniej zły.
Ale tak na koniec tylko dodam, że o to chłodzi w kinie że można po filmie podyskutować i dobrze że budzi skaranie odczucia, bo można poznać inny punkt widzenia ;)

A ja go rozumiem. Kochał Lou i nie chciał ją obciążać, widział jak poświęcała się dla rodziny, teraz poświęcałaby się dla niego. No i cierpiał fizycznie. Do niego należała decyzja, czy chce nadal żyć i MIAŁ prawo nie chcieć takiego życia. Nie był tchórzem, bo decyzja która podjął wymagała od niego wielkiej odwagi. Odszedł na własnych zasadach.

To ciekawe jak wiele osób tutaj pisze o egoizmie Willa i strasznie go hejtuje. Myślę, że dobrze jest nie oceniać bohaterów, tylko i wyłączenie z własnej perspektywy. Dzięki takiemu scenariuszowi można właśnie wyjść poza swoją perspektywie i spróbować zrozumieć różnorodność ludzkich zachowań i decyzji. Myślę, że tak samo jak miłość można definiować na różne sposoby, ciężko zakładać, że gdyby z nią został to właśnie byłaby miłość.... Dla mnie wartościowe było to, że bohaterowie wspierali się w swoich decyzjach. Ona nie chciała zaakceptować jego decyzji, on akceptował, że ona tego nie akceptuje, potem jednak ona zaakceptowała tę decyzję.... Co świadczy o tym, że chcieli się wspierać, wyrzekając się swojego egoizmu właśnie - czy słusznie czy nie słusznie to ciężko stwierdzić, bo też co to znaczy "słusznie" tak naprawdę. Miłość można definiować na wiele sposobów i tutaj mamy do czynienia z takim konfliktem tragicznym.... Ale dla mnie bardzo dużo o ich uczuciu mówiło to, że zaakceptowali swoje decyzje, mimo, że woleliby, żeby było inaczej. Według mnie nie zgadzanie się na czyjąś autonomię dlatego, że chcemy żeby był z nami i żeby była ta "miłość" między nami .... Też można odczytywać jako egoistyczne na zasadzie "żyj dla mnie, sprawie, że będziesz szczęśliwy, nieważne, że nie chcesz"... A pozwoleniu komuś na zrobienie, tego czego chce, jeśli uważa, że tak będzie lepiej, nawet jeśli się z tym nie zgadzamy, ale po prostu chcemy wspierać drugą osobę w jej autonomii jest totalnie trudne ... I dla niektórych może właśnie wydawać się beznadziejne, bezsensowne, niemoralne itd ale jednak świadczy o tym dbaniu o potrzeby tej drugiej osoby. Jak się o tym pomyśli w ten sposób to może się okazać, że miłość można naprawdę definiować na różne sposoby i dla każdego będzie ona czymś innym. Dla mnie to zakończenie było niestandardowe i oczywiście, że miałam takie oczekiwania jak wszyscy tutaj, że raczej zmieni zdanie itd.... ale właśnie ta gorycz, którą się czuje, która prowadzi nas do takiej smutnej i trudnej do zaakceptowała myśli, że właśnie czasem rzeczy są trudne, sytuację beznadziejnie.... Itd. i owszem mi ten film też odebrał energię, ale nie mam do niego o to zarzutu. Przyjmuje to co historię mi oferują, nie zawsze będą zgodne z moimi oczekiwaniami, a dzięki temu mogę poszerzyć swoje horyzonty.

A ja myślę, że to dobrze, że takie tematy są poruszane, ze ta miłość to nie jest lekarstwo na wszystko. Kiedy kogoś pokochasz to nie wyświetla ci się nagle "the end Żyli długo i szczęśliwie" życie się toczy, musisz żyć sam ze sobą. To, że ktoś ma rodzine, znajomych nie sprawia, że dobrze czuje się w swoim ciele. Można by tu podać przykład depresji i samobójstw znanych i szarych ludzi, którzy zostawili dzieci, mężów, żony, matki, rodzeństwo, bo po prostu nie chcieli dalej cierpieć. Każdy powinien być trochę egoistą i każdy powinien decydować o swoim życiu, nie patrząc czy komuś nie będzie smutno

Trudno reakcję na ból nazywać egoizmem. Nie zwróciłam na to uwagi w książce, ale w filmie to jest wprost wypowiedziane. Cierpienie fizyczne to coś od czego chce się uciec za wszelką cenę i pomimo wszystko

To prawda.Ten kto doświadczył bólu i niesamodzielności bliskich lub swojego to wie że nie chodzi o egoizm.Wręcz przeciwnie - większość osób cierpiących nie chce być ciężarem dla swych bliskich,ukochanych osób.Pragną wolności i odpoczynku,dla bliskich i siebie.To bardzo bolesny temat...temat - "rzeka".

Otóż to