Pozornie jest to proste jak drut kino zemsty, w rzeczywistości coś dużo więcej. Bo co, jeśli główny bohater, który rok czasu po zamachu na swoje życie postanawia ukarać zdrajców, w rzeczywistości tego zamachu wcale nie przeżył?
Rzeczywistość miesza się ze snem, teraźniejszość z przeszłością, a kameralność z efektownością. Najważniejsza jest tu forma, z eksperymentalnym montażem na czele (jeśli nie wierzycie, to zobaczcie np. tę zabójczą sekwencję: http://www.youtube.com/watch?v=zbMjw256CIk). Ale żeby nie było - forma ściśle związana jest z treścią. Świetnie wyreżyserowany przez początkującego wówczas Johna Boormana, jednego z najciekawszych twórców amerykańskich lat 60. i 70. (słusznie stawianego w jednym rzędzie obok Lumeta, Peckinpaha czy Scorsese), film wyraźnie śmierdzi fascynacją obrazami europejskimi. Zwłaszcza tymi spod znaku francuskiej Nowej Fali (formalne eksperymenty Godarda czy Resnais) i angielskich Młodych Gniewnych (jak równie szarżującego montażowo Johna Schlesingera). Nie będzie chyba przesadą stwierdzenie, że Point Blank to taka nonszalancka hybryda hollywoodzkiego gatunku i europejskiego artyzmu. Jak dla mnie bomba.