Gdyby ten film powstał trzydzieści lat wcześniej, to pewnie dziś byłby uznany za jeden z ważniejszych w swej kategorii, jednak dziś... Cóż, nieco trąci myszką, co nie znaczy, że jest nieoglądalny. Mamy prostą fabułę, w której słowami kluczowymi są: "weteran sił specjalnych", "spotkanie z dawno niewidzianą rodziną", "krzywda", "bezwzględna zemsta" i t.d. Lou Ferrigno, pomimo sporego doświadczenia na planie, nie szarżuje i jest w miarę przekonujący, a scenariusz, choć mało odkrywczy i chwilami fastrygowany grubymi nićmi, można uznać za spójny. Oczywiście nie oczekujmy wybitnego spektaklu i efektownych scen walki, bo nasz bohater jest starszym panem, który jednak jeszcze nie zapomniał tajników swego rzemiosła, co nietrudno zmierzyć ilością nieboszczyków.
W czasie seansu zacząłem podejrzewać, że zamysłem realizatorów był swoisty ni to hołd, ni to pastisz kina lat 80-tych, w czym utwierdziła mnie ścieżka dźwiękowa, zwłaszcza w scenach końcowych.
Nie miejmy jednak złudzeń co do jakości, bo wprawdzie w niszy gatunkowej film zasługuje na "6", jednak ocena ogólna to najwyżej "3,5".
Czy tego typu produkcje są potrzebne? Sam nie wiem! Z jednej strony odczuwamy nostalgię za minionymi latami, ale gdy ktoś nam pokaże, jak one naprawdę wyglądały, wówczas z pełną ostrością spostrzegamy, jaką tandetą nas karmiono i w dodatku ku naszej uciesze, choć... czy jest ktoś, kto nie lubi raz na jakiś czas zabłądzić do krainy młodości?