Mocny film Chabrola, z główną rolą delikatnej Stephane Audran. Odnosi się wrażenie, że nasza bohaterka pomimo napotykanych nieszczęść, które przeżywa emocjonalnie, jest jakby z boku tego wszystkiego. Tak też przychodzi na myśl życie oparte o zasady, a takie właśnie prawdopodobnie prowadzi, gdyż później mamy tego swoiste potwierdzenie, kiedy ta mówi: "Jestem teraz zmęczona, ale wciąż posiadam całą swoją siłę. Nie jestem zautomatyzowana. Mój duch jest zdrowy".
Kolejnym potwierdzeniem mogłaby być scena ze sprzedawcą balonów pod koniec. Wszystko to jest na głębszym poziomie zrozumienia, nie wiem czy jest sens starać się zrozumieć film (zwłaszcza to, co dzieje się pod koniec) w sposób zbliżony logicznemu.
Zwróćmy uwagę na scenę w tramwaju, która wygląda tak jakby nie do końca chodziło o treść rozmowy bohaterów, a poniekąd samą jazdę tramwajem.
Moment, kiedy lekarze dają bohaterce tabletkę na uspokojenie bardzo interesująco nakręcony, podczas gdy lekarze w połączeniu z towarzyszącą scenie muzyką wyglądają na skrywających pewne tajemnice.
Super atmosfera w krótkiej scenie na początku, gdzie wywiązuje się akcja, będąca głównym tematem dalszej części filmu (pytanie czy treść jest tu rzeczywiście głównym tematem).