Trudno w sumie streścić, o czym on jest. O nastolatku w depresji i jego zmaganiu się z codziennością, rodzicami, kolegami, koleżanką, trenerem i psychologiem. Kameralny i wiarygodny dramat psychologiczny pełen emocji. Z początku dialogi się nie kleją - tak miało być, między dzieckiem i matką nie było kontaktu - co świetnie udało się nie tylko napisać ale i zagrać, właściwie każdy z czwórki głównych aktorów zagrał rewelacyjnie, a najlepiej sam bohater: Conrad.

Z jednej strony, to chyba jedyny przypadek, kiedy taki przygnębiony człowiek nie jest smutny 24 godziny na dobę, czasami się uśmiecha - ale jednocześnie całość nie traci wtedy na wiarygodności, reżyser idealnie to wszystko przekazuje. Bo tak w rzeczywistości jest, ale na filmach ludzie albo smucą się cały czas, albo widz czuje w tym fałsz. "Zwykli ludzie" są wyjątkiem.

Na dodatek to chyba pierwszy film w którym dwóch mężczyzn mówi sobie "kocham cię". Do czasu "Stary, kocham Cię", gdzie zrobiono to drugi raz.

Całość na 6 z plusem, daję ostatecznie 7, bo zaskakująco dobrze się to ogląda. Prawdziwy, wciągający i dojrzały film. Nie jestem pewny, czego zabrakło, ale stawiam na narrację, i mało spójny obraz jako całości. Wątki nie są spójne, są oddzielone od siebie dosyć wyraźną linią - do pokoju wchodzi ojciec z synem, potem matka, syn gada z matką, idzie do pokoju. Do pokoju wchodzi ojciec, gada z synem, on wyjaśnia co ma do matki. Ojciec przekazuje to matce jakieś pół godziny później, bo wcześniej trzeba było dokończyć wątki ze szkołą. Sama postać ojca też niezbyt bogata, dopiero na koniec coś w niej się rusza tak na poważnie.


7/10.