Adam Mickiewicz I

Urodził się 24 grudnia 1798 roku w Nowogródku w rodzinie średnio zamożnej szlachty. Był drugim synem Barbary i Mikołaja Mickiewiczów. Jego matka zajmowała się domem, a ojciec pracował jako adwokat.

Ukończył szkołę w Nowogródku w 1815 roku, nie dostał się na medycynę, więc podjął studia na Uniwersytecie Wileńskim na oddziale przyrodniczym. Tam zaangażował się w działalność towarzystw Filomatów i Filaretów. Po zdobyciu wykształcenia odpracowywał stypendium jako nauczyciel w Kownie. W 1823 roku został aresztowany i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie. Skazany za udział w tajnych młodzieżowych organizacjach na zesłanie w głąb Rosji. W latach 1824–1829 przebywał w Petersburgu, Odessie, Moskwie oraz na Krymie. Po tym okresie oddał się podróżom po Europie, najpierw w 1829 roku udał się do Niemiec, później do Włoch i Szwajcarii. Ostatecznie na stałe osiadł w Paryżu.

W 1834 roku poślubił tam Celinę Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci, córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra oraz Jana. W stolicy Francji spędził całe 20 lat życia. We wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola z zamiarem utworzenia oddziałów polskich. Zmarł nagle 26 listopada tego samego roku, podczas epidemii cholery. Jednak za bezpośrednią przyczyną jego śmierci podejrzewa się wykryty w jego ciele arszenik. Ciało Mickiewicza zostało pochowane na cmentarzu des Champeaux w Montmorency, a w roku 1890 przeniesione na Wawel.