Emmanuelle Béart

Aktorka francuska, która zdobyła ogromną popularność dzięki wzruszającej kreacji Manon Cadoret, jaką stworzyła w filmie Claude'a Berri "Manon u źródeł", adaptacji powieści Marcela Pagnola. 
Emmanuelle Béart zadebiutowała jako aktorka w 1976 roku, w filmie science-fiction "Demain les mômes". W wieku piętnastu lat wyjechała do Kanady, gdzie pracowała jako opiekunka do dzieci oraz uczyła się angielskiego. Po powrocie do Francji zaczęła regularnie grywać w wielu produkcjach filmowych i telewizyjnych. Otrzymała także szansę zaistnienia na rynku amerykańskim występując w romantycznej komedii "Randka z aniołem". Kiedy została zaangażowana do roli Marianny w kontrowersyjnym obrazie "Piękna złośnica" Jacquesa Rivette'a, z miejsca stała się centrum zainteresowania środowiska filmowego. Doskonałą kreację stworzyła m.in. w filmie "Nelly i pan Arnaud", za którą była nominowana do Cezara.

Francuska aktorka, Emmanuelle Marie Hélene Béart, przyszła na świat 14 sierpnia 1963 roku w Gassin (Francja). Jej rodzice to urodzony w Egipcie, o hiszpańskich, szwajcarskich i rosyjskich korzeniach, poeta i muzyk, Guy Béart oraz aktorka i modelka o greckim, maltańskim i chorwackim pochodzeniu, Genevieve Galéa. Rodzice Emmanuelle nie chcieli, aby ich córka przyszła na świat w Paryżu. Genevieve rodziła na farmie w niewielkiej, prowansalskiej, górskiej wiosce Gassin na Lazurowym Wybrzeżu, w otoczeniu oliwkowych drzew, winnic i lawendowych łąk, gdzie później mała Béart dorastała. Emmanuelle była wychowywana przez matkę, po tym jak jej ojciec porzucił rodzinę. Później Galéa żyła w związku z Jean-Yvesem Cereixem, a następnie Jean-Jacquesem Guespinem, dając córce czwórkę przyrodniego rodzeństwa.

Emmanuelle debiutowała w filmie mając 8 lat, w dreszczowcu René Clémenta z Jean-Louisem Trintignantem w roli głównej - "La Course du lièvre à travers les champs". Kiedy Béart miała 17 lat wyjechała do Montrealu (Kanada), gdzie pracowała jako niania i uczyła się angielskiego. Znajomość z reżyserem Robertem Altmanem, którego poznała w nocnym klubie spowodowała, że dziewczyna zaczęła traktować granie poważnie, chociaż pierwsze myśli o aktorstwie pojawiły się już w 1976 roku, kiedy w filmie "Mado" zobaczyła Romy Schneider. Planowana współpraca z Altmanem nigdy nie doszła do skutku. W 1982 roku, po powrocie do Francji, uczyła się rzemiosła u Jean-Laurenta Cocheta. W 1984 roku urodą młodziutkiej Béart zachwycił się fotograf David Hamilton, który zaproponował jej udział w swoim erotyku "Pierwsze pragnienia". W tym samym roku zagrała w dramacie Jean-Pierre'a Dougnaca "Zakazana miłość", z akcją osadzoną w XVII wieku, kiedy to młoda kobieta zakochuje się w sierocie, którą adoptowała wraz z mężem. Rola Constanzy przyniosła jej pierwszą w karierze nominację do Cezara dla najbardziej obiecującej aktorki. W 1985 roku wystąpiła w komediodramacie Édouarda Molinaro "Ukryte uczucia", który dał jej kolejną nominację do nagrody Cezara. Obraz opowiadający o rozterkach mężczyzny lawirującego między żoną i kochanką był pierwszym, w którym zagrała z Danielem Auteuil. Rok później ponownie spotkali się na planie. Tym razem była to adaptacja powieści Marcela Pagnola, "Manon des sources" - "Manon u źródeł". Béart wcieliła się w tytułową postać córki pragnącej zemsty na rodzinie Soubeyranów, której przypisuje odpowiedzialność za śmierć ojca. Rola wykreowana przez Emmanuelle została nagrodzona Cezarem dla najlepszej aktorki drugoplanowej. W 1988 roku ponownie wystąpiła w obrazie Édouarda Molinaro - "Na lewo od windy", opartym na sztuce Gérarda Lauziera, "L'Amuse-gueule". Rok później została obsadzona, obok Roberta Hosseina (znanego z serii filmów o markizie Angelice), w dramacie Yannicka Bellona, "Les Enfants du désordre", jako uzależniona od narkotyków prostytutka, która po wyjściu z więzienia na wolność odnajduje swoje miejsce w teatrze. Rola ta przyniosła jej nominację do Cezara.

W 1990 roku wystąpiła w filmie Jacquesa Rivette’a "Piękna złośnica", u boku Michela Piccoli, Jane Birkin i Marianne Denicourt. Rola Marianne, modelki pozującej do aktu starzejącemu się Frenhoferowi (Michel Piccoli), przyniosła jej nominację do Cezara. Obraz powstał w oparciu o opowiadanie Honoriusza Balzaka, "Nieznane arcydzieło". Film Rivette’a zyskał przychylne recenzje krytyków i wywołał szereg komentarzy związanych z ukazaniem się na ekranie nagiej Béart. Rok później aktorka pojawiła się w filmie André Téchiné "Nie całuję", opowiadającym historię młodego chłopaka Pierre’a (Manuel Blanc), który opuszcza rodzinną wioskę i trafia do Paryża, gdzie zaczyna parać się prostytucją. W 1992 roku zagrała główną rolę skrzypaczki Camille w filmie "Serce jak lód" Claude’a Sauteta, która przyniosła jej Nagrodę im. Francesco Pasinettiego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, nominację do Cezara oraz statuetkę David di Donatello. Aktorka po raz kolejny miała okazję wystąpić u boku swego ówczesnego partnera w życiu prywatnym - Daniela Auteuil, który wcielił się w enigmatycznego Stefana. W 1994 roku Béart zagrała Nelly Prieur w dramacie Claude’a Chabrola "Piekło", u boku François Cluzeta. Film jest adaptacją niezrealizowanego wcześniej scenariusza Henri-Georgesa Clouzota (w 1964 roku główną rolę w jego obrazie "L'Enfer" miała zagrać Romy Schneider). W 1995 roku aktorka otrzymała nominacje do nagród Cezara oraz David di Donatello za tytułową rolę Nelly w obrazie Claude’a Sauteta "Nelly i pan Arnaud". Historia opowiadająca o młodej kobiecie, która podejmuje pracę u 70-letniego mężczyzny, który prosi ją o pomoc w spisaniu swoich wspomnień została uhonorowana Cezarami - dla najlepszego reżysera oraz aktora, Michela Serraulta. W tym samym roku Emmanuelle zagrała u boku swego męża, Daniela Auteuil w dramacie Régisa Wargniera "Francuzka". Historia opowiedziana przez reżysera została oparta na życiu jego matki. Rok później Béart wcieliła się w główną rolę kobiecą w mega produkcji Briana De Palmy "Mission: Impossible" z Tomem Cruisem, Jeanem Reno i Jonem Voightem w rolach głównych. Co ciekawe, produkcja ta nie była pierwszym hollywoodzkim filmem w dorobku Béart. Dziewięć lat wcześniej aktorka zagrała w komedii Toma McLoughlina "Randka z aniołem", która zebrała głównie negatywne oceny. Dodatkowo krytycy filmowi, Gene Siskel i Roger Ebert, w prowadzonym przez siebie show "At the Movies", nazwali "Randkę z aniołem" jednym z dwóch najgorszych filmów, które miały premierę 20 listopada 1987 roku (tym drugim był "Nastoletni wilkołak dwa" Christophera Leitcha). W 1997 roku Emmanuelle została aresztowana w związku z obroną praw nielegalnych imigrantów, kiedy wraz z grupą ludzi okupowała jeden z francuskich kościołów.

W 2000 roku aktorka zagrała główną rolę w dramacie Oliviera Assayasa "Ścieżki uczuć", która przyniosła jej nominację do Cezara. W 2002 wystąpiła u boku największych gwiazd francuskiego kina (Fanny Ardant, Isabelle Huppert czy Catherine Deneuve) w filmie François Ozona, "8 kobiet". Rola jednej z kobiet uwikłanych w śmierć bogatego przemysłowca przyniosła Béart i partnerującym jej aktorkom Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu Berlinale i Europejską Nagrodę Filmową dla najlepszego zespołu aktorskiego. Rok później Emmanuelle wcieliła się w tytułową rolę w obrazie Anne Fontaine "Nathalie…". Béart zagrała call-girl, wynajętą przez Catherine (Fanny Ardant), aby uwiodła jej męża, Bernarda (Gérard Depardieu). Aktorka za swą rolę została uhonorowana nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej. Później Béart zagrała w melodramacie André Téchiné "Zabłąkani". Partnerował jej Gaspard Ulliel, wcielający się w główną rolę męską. W 2005 roku wystąpiła w drugiej części niedokończonego tryptyku - dramacie Danisa Tanovicia, "Piekło" ze scenariuszem Krzysztofa Piesiewicza i Krzysztofa Kieślowskiego. Pierwsza część powstała trzy lata wcześniej, a wyreżyserował ją Tom Tykwer. Obraz Tanovicia opowiada o przeżyciach matki i jej trzech córek, które przed dwudziestu laty były świadkami śmierci mężczyzny. W 2008 roku aktorka pojawiła się w komedii Laeticci Colombani, "Z miłości do gwiazd". W ostatnich latach Béart zagrała m.in. w "My Mistress" Stephena Lance’a, "Żegnaj blondyneczko" Virginie Despentes czy "Pirackiej telewizji" Michele Leclerca, które nie zyskały takiego rozgłosu i uznania krytyki jak filmy, w których pojawiała się kilkanaście lat temu.

W 2012 roku Béart, na łamach gazety "Le Monde" wyznała, że jest przeciwna chirurgii plastycznej i, że sama w wieku 27 lat poprawiła swoje usta i to jedyna ingerencja medycyny estetycznej w jej wygląd, której skutki widać do dziś. Aktorka trzykrotnie wychodziła za mąż. W latach 80. związała się z Danielem Auteuil. 18 kwietnia 1992 roku urodziła im się córka Nelly. Pobrali się 10 września 1993, a rozwiedli 21 września 1995 roku. 17 kwietnia 1996 urodziła syna Johana. Jego ojcem jest kompozytor David Moreau. W latach 2008-2011 była żoną reżysera Michaëla Cohena, z którym adoptowała syna Surifela. 21 września 2018 roku poślubiła francuskiego reżysera i scenarzystę filmów dokumentalnych Frédérica Chaudiera. Emmanuelle jest znana ze swoich społecznych przedsięwzięć - jest ambasadorką UNICEF-u oraz od lat sprzeciwia się francuskiej ustawie antyimigracyjnej.