Recenzja filmu

Obecność 2 (2016)

"Obecność" była filmem nadzwyczajnym – film Jamesa Wana udowodnił, że istnieje w tych czasach horror, w którym groza nie polega na wyskakiwaniu przed ekranu brzydkiej mordy i puszczaniu głośnego dźwięku, tylko na powolnym, ale prawdziwie przerażającym budowaniu napięcia. Zarobił także na tyle pieniędzy i pozytywnych recenzji, że postanowiono nakręcić część drugą. Budżet podwojono, ale czy jest tak samo z przyjemnością z oglądania filmu (jeżeli w ogóle tak można mówić o horrorze)?


Wan przedstawia tu jeden z najlepiej udokumentowanych przypadków obecności sił paranormalnych – sprawy ducha z Enfield. Tym razem ofiarą wyjątkowo złośliwego demona jest ledwo wiążąca koniec z końcem samotna matka czwórki dzieci. Gdy Kościół się o tym dowiaduje, w wyniku braku znaczących dowodów postanawia wysłać na przeszpiegi Eda i Lorraine Warrenów, by sprawdzili, czy to prawda czy mit. Dodatkowym problemem są wizje Lorraine, przepowiadające czarne chmury nad jej małżeństwem, a zarazem wyjaśniające tajemnicę z pierwszej części.


Wan, podobnie jak w "jedynce", nie chce i nie próbuje opowiedzieć historii na nowo, za to usiłuje stworzyć taki sam film. Nie oczekuję od kolejnego horroru o nawiedzonym domu jakichkolwiek nowości w fabule, jednakże większość rzeczy z "jedynki" jest dokładnie tu przetransportowana. Żółte napisy mówiące o tym, jaka ta historia jest przerażająca i prawdziwa – ptaszek. Przelatujący z dołu do góry tytuł filmu – ptaszek. Mastershot/długie ujęcie pokazujące całą rodzinę – ptaszek. Porównywanie pod koniec zdjęć prawdziwych z tymi naśladującymi – ptaszek. Wszystko tu jest takie samo, przez co pozostaje jedynie oczekiwać na wyskakujące gęby i ewentualnie jakieś twisty fabularne. Czy to chociaż jest dobrze wykonane? Owszem, Wan znów pokazuje, że w budowaniu napięcia nie ma sobie równych. Gęsty klimat można by ciąć nożem i sprzedawać na targu, a atmosferze pomagają także świetne zdjęcia i otoczka prawdziwej historii. Podoba mi się też motyw zmierzenia się Warrenów z ludźmi uważającymi ich za kłamców i oszustów, przez co wydawali się bardziej ludzcy, i motyw demaskowania picu na wodę.


Niestety z większym budżetem wiąże się większy rozmach. "Obecność 2", mimo paru świetnych momentów, oferuje więcej naprawdę chamskich jumpscare'ów, których bohaterami są upiorna zakonnica i Złowrogi Pan, wyglądający jakby dopiero co urwali się z kreskówki, co utrudnia wczucie się w poważny ton filmu. Oczywiście, takie straszaki sprawiają, że podskakujemy w fotelu; ale gdybym Wam nagle krzyknął w ucho, też byście tak podskoczyli. Czy to czyni mnie od razu mistrzem horroru?


Na szczęście w kwestii aktorstwa jest o wiele lepiej. Patrick Wilson i Vera Farmiga ponownie wcielili się w rolę małżeństwa Warrenów i ponownie są genialni. Świetna jest także Madison Wolfe w roli Janet, której życzę naprawdę udanej kariery (zwłaszcza w horrorach, bo tu Wolfe naprawdę wybornie straszyła), oraz Frances O'Connor grająca zmęczoną matkę. Ością w gardle jest tu Simon McBurney w roli Maurice'a Grosse'a, który ze swoim przesadzonym uśmieszkiem i wąsem a'la Salvador Dali jest przerysowany po całości.


Koniec końców "Obecność 2" tak naprawdę niczym nie zaskakuje. To o oczko gorsza pierwsza część z większym budżetem, większą ilością upiornych straszydeł i większym wszystkim. Ale nie zapominajcie, że mimo tylu wad, "Obecność 2" jest całkiem dobry. Po prostu jestem takim samym zgredem, jak duch starszego pana w tym filmie.