Recenzja filmu

Penelope (2006)

Tytułowa bohaterka, Penelope (Christina Ricci), jest osobą dość oryginalną. W wyniku klątwy sprzed lat dziedziczy świński ryjek i pozbędzie się go dopiero wtedy, gdy osoba tej samej rangi zaakceptuje ją, taką jaka jest. Jako że jej rodzice są osobistościami, za nic nie chcą narazić się na plotki i śmieszność, przez co Penelope ląduje w sekretnym pokoju z weneckim lustrem, zza którego rozmawia z potencjalnymi kandydatami na męża. Jednak po bezpośrednim zapoznaniu się z jej wyglądem kandydaci z wrzaskiem na ustach (w najlepszym wypadku) opuszczają rezydencję. Wszystko zmienia się od wizyty tajemniczego Maxa (James McAvoy)... Film urzeka baśniowością, jeśli można to tak ująć - nie jest to bowiem typowa bajeczka. Bohaterka nie szuka tylko i wyłącznie kandydata na męża i wcale nie wstydzi się swojego ryjka, jakby się mogło na początku wydawać. Przede wszystkim szuka akceptacji, której nie wyczuwa nawet u matki, która jest siłą napędową castingów na męża, ale też chce wyrwać się z jarzma samotności, poznać świat i stać się samodzielną. Ryjek i historia z klątwą jest może sztampowa, ale ważniejszy jest wątek rodziców. Ileż z nich uwielbia "uszczęśliwiać" swoje dzieci, zamiast szczerze porozmawiać albo chociażby uważnie posłuchać. Kompleks Penelope nie wyostrzają wcale media łaknące sensacji czy panicze równi "rangą" uciekający, gdzie pieprz rośnie, ale właśnie rodzona matka. Oczywiście, oprócz wątku obyczajowego i fantasy, znajduje się miejsce na miłość, nawet sporo miejsca. Kolejnym mocnym atutem filmu są przepiękne, nasycone kolorem zdjęcia i oczywiście gra głównych aktorów, których raczej nie trzeba nikomu przedstawiać. Polecam film Marka Palansky'ego, mimo że nie jest arcydziełem, ale przecież każdemu potrzeba odskoczni od szarych problemów dnia codziennego, gdzie miłość zawsze zwycięża, a wiara w siebie i samoakceptacja są gwarantem szczęścia i pomyślności.