..ten odcinek jest mocny. Oddawanie chwały MO spowodowało paradoksalnie, że zyskano wolnośc w innym wymiarze, pokazano realistycznie ciemną, przestępczą realnosc PRL-u, o której milczano w dominującej wówczas propagandzie. Wtedy, jak powiedział mi pewien niewidomy pamiętający lata PRL, wstydzono się nawet zjawiska niepełnosprawnych, ośrodki dla nich kamuflowano, a przestępczość pudrowano. W tym odcinku widzimy naturalne wnętrza, często stare, zaniedbane, widzimy półswiatek prostytutek. Nieporządne i ułomne jest społeczeństwo, milicja wprowadza ład, prostuje te potwornie poplątane ścieżki. Udając, że w to wierzymy, otrzymujemy realistyczny obraz ludzkiego cierpienia, uwikłania, widzimy realistycznie spreparowaną twarz trupa, potem twarze pobitych kobiet, strużki krwi, nagromadzenie brzydkich i pięknych przedmiotów. Nawet praca operatora robi wrażenie, bardzo ciekawie pokazał kamerzysta wejście Borewicza do domu kieszonkowca, zaintrygowany patrzyłem na tworzący wrażenie wprowadzania widza w labirynt ruch kamery, wykorzystujący zresztą odbicie w lustrze. Coś fantastycznego, to było dokonywane nawet w rytm rozmowy w tle... jak w teledysku.