Pierwszy sezon to było coś, co można było nazwać niszowym, nowym, osobliwym, coś co mnie urzekło. Zaiste, drugi sezon był stworzony dla fanów – to widać. Tutaj nie było już błyskotliwego pomysłu, wizji, tylko skok na kasę i uciechę fanów.
Zacznijmy od głównej fabuły – amnestia Gabriela. Pamiętacie wielowątkowość sprowadzającą się do armagedonu w pierwszym sezonie? Pamiętacie, jak ciekawe było odkrywanie kolejnych kawałków układanki? No cóż, tutaj tego nie ma. Ba! Skuszę się nawet o tezę, iż ,,główny" wątek był tutaj wciśnięty na siłę. Rozwiazanie jest kompletnie niesatysfakcjonujące, a romansik Gabriela z Belzebubem był po prostu żałośnie stworzony i zakończony.
W ogóle tłumaczenie zmiany aktorki Belzebuba jako ,,zmienienie powłoki" kojarzyło mi się z przedkszolnym usprawiedliwianiem zmiany zabawki na inną, mimo iż dalej nazywa się tak samo. Tak, wiemy, że zmieniła się aktorka, nie musieliście nam tego uwydatniać, było to niepotrzebne i bynajmniej nieśmieszne.
Druga kwestia – swatanie kobiety z kawiarni i blondyny z płytami muzycznymi. Tak płytkiego, nic niewnoszącego schematu w fabule już dawno nie widziałam. Czy scenarzyści myślą, że widzowie mają dziesięć lat, by zadowalać ich historyjką na miarę kreskówki dziecięcej? I czego miałoby nas to nauczyć – że nie swata się ludzi, bo to od nich zależy, z kim chcą się wiązać? Poważnie Geiman? To może jeszcze spróbujesz przypomnieć odbiorcom, że się nie kradnie? Na samym końcu dostajemy wręcz tym morałem prosto w twarz, aby głupi odbiorca na pewno zrozumiał, co właśnie obejrzał. Nie czułam żadnego przywiązania do tych bohaterek, blondyna to głupia, irytująca marzycielka, charakter ciemnej opierał się w zasadzie wyłącznie na jednej, skwaszonej minie oraz zdaniu ,,Nie przeszkadzaj mi, mam problemy w związku".
Na sam koniec oczywiście zostawiam wisienkę na torcie, czyli wątek Crowleya i Aziraphala. W pierwszym sezonie – delikatny, sugestywny, oparty na silnej, platonicznej więzi dwóch istot (nie można mówić tu o mężczyznach, sam Geiman w któryś artykule podkreślał, że to anioł i demon, a koncept płci ich w ogóle nie dotyczy). Właśnie to było wyjątkowe – ta zadziwiająca przyjaźń na pograniczu z miłością, lecz darzona subtelnie, na innych płaszczyznach niż ludzkie. Pierwszy sezon miał parę scen w których porównywało się ich do partnerów, były jednak one bardziej żartobliwe. Tutaj natomiast? Ciągłe podkładanie widzowi pod nos ,,Chcieliście gejów? No to macie!". Przy pocałunku na końcu poczułam jedynie gorycz na końcu języka, ponieważ to nie jest ta relacja, którą pokochałam. Mogłabym się tu rozwodzić, czemu zepsuto mi wyjątkowość tej dwójki, ale zajęłoby mi to zbyt długo.
Koniec końców, jak pierwszy sezon obejrzałam już conajmniej trzy razy, to obejrzenie drugiego uważam za stratę czasu, a dokańczanie odcinków było dla mnie przykrym obowiązkiem. Bohaterzy, których uwielbiałam w pierwszym sezonie wyblakli w drugim. Tak, po raz kolejny powiem – wiem, że miał być to sezon dla fanów. Ale nie rozumiem kompletnie, czemu ludzie dopuszczają się takiej profanacji swoich dzieł. No dobrze, rozumiem – pieniądze. Cóż, chyba jednak ostatecznie sie udało, ponieważ ludzi zadowoliła ta spłycona, tęczowa bajeczka o niczym. Tutaj nawet żarty nie grały, a pierwszy sezon dosłownie stał na osobliwym humorze. Szkoda mi tego, ale wiem, że zapomnę o tym sezonie szybciej, niż go obejrzałam, a w pamięci pozostanie mi jedynie monumentalność oryginału.