W sumie dopiero teraz zauważyłem, że to xero "Diabeł ubiera się u Prady"

Mnie też to przypomina ten film i w sumie one obie - i Lily i Anne podobnie urocze.

Obejrzałam z tęsknoty za Paryżem, chciałam pooglądać "moje" uliczki i kafejki. Fabuła mnie nawet wciągnęła, serial oglądało się przyjemnie. Niemniej dawno nie widziałam nic tak oderwanego od rzeczywistości. Pomijając banalną historię, a skupiając się na detalach: wszyscy Francuzi w "Emily w Paryżu" mówią po angielsku, nawet między sobą. I w zasadzie nie słychać francuskiego akcentu! Przyjaciół poznaje się wpadając na nich w parku albo kwiaciarni. Każdy problem zawodowy da się rozwiązać od ręki, li jedynie dzięki kreatywności i magisterce z marketingu. Mnie także denerwowało wyśmiewanie francuskiej kultury i stylu życia, a wychwalanie amerykańszczyzny. Nie podobało mi się także to, że główna bohaterka nie ewoluuje - nie zmienia się ani zewnętrznie (sposób ubierania się, zachowania, nauka języka) ani wewnętrznie. Duże rozczarowanie.

Nie wiem, czy było w tym filmie aż tak dużo zachwalania amerykańszczyzny. Pamiętasz, jak na początku Sylvie mówi o Chicago coś w stylu "Czemu wszyscy tam są tacy grubi? Po prostu przestańcie tyle jeść!". Moim zdaniem to było mocniejsze pociśnięcie niż wszystkie dotyczące paryżan. I to ciągłe przypominanie Emily, że nie ma stylu i szyku. Nie wspominając już o epizodzie "amerykańskiej gwiazdy" wiecznie naćpanej i przygłupiej. Akurat kwestia stereotypów została w tym serialu wykorzystana bardzo inteligentnie.

I ciągłe mówienie , że Amerykanie są niezbyt kulturalni i niemądrzy :)

mi się wydaje, że to uproszczenie, że wszyscy mówią po angielsku, dla widza. Amerykanom się bardziej oberwało, cały czas po nich cisnęli, a to że grubi, głupi, bez ogłady itd.

Twoje ? A twoje doświadczenie ze śmieciami? Szczurami czy napaściami?

To jest ksero serialu Younger, tego samego producenta. Bohaterka, której wszystko się udaje, szefowa, która jej nie znosi i Social media, które są "zdrową" innowacją ️