Marzymy o elektrycznych nas, ponieważ roboty będą bardziej wydajne niż my. Zawsze dążymy do powstania coraz lepszych rzeczy i dziś staramy się zbudować lepszą wersję nas samych.

Człowiek to tylko gatunek, należałoby raczej zapytać co cechuje istotę rozumną. To czy coś jest symulacją, nie ma znaczenia. Symulacja bólu to nadal ból, zaś symulacja szczęścia to nadal szczęście.

Czy na prawdę marzymy o tym? Wiele napisano o robotach książek i wiele filmów nakręcono. Powiedziałbym, że Humans jest niezwykłe, bo przedstawia roboty jako prześladowane i dyskryminowane jednostki nieróżniące się od ludzi.
Z pozostałych dzieł wyłania się obraz albo otwartej wojny z maszynami, albo obawa przed zastąpieniem ludzi i powolną degradacją gatunku ludzkiego.
Owszem, marzymy o lepszych robotach, lepszym AI, bo chcemy produkować więcej dóbr mniejszym kosztem. Ale to wcale nie muszą, a wręcz nie powinny być roboty doskonale udające człowieka. Do jazdy samochodem nie trzeba syntha z tego serialu. Znacznie lepsze, prostsze i bezpieczniejsze byłby samo-jeżdżące samochody. Chirurgia (o której wspomina starsza córka z serialu) lepiej byłby wykonywana przez specjalistycznego robota z wieloma rękami, przystawkami, czujnikami itd. Nie mówiąc już o zastępowaniu ludzi w fabrykach (przyczyna protestów z serialu), do którego humanoidy są całkowicie niepraktyczne.