Zakończenie nie urzeka. Mafiozo-oportunista przybywa z Ameryki do Lilyhammer, buduje swoje środowisko przestępcze jednocześnie wiążąc się z pewną kobietą. Na końcu ich relacja jest zerwana. Tak można podsumować film w bardzo dużym skrócie.

Do mafioza Johniego jest możliwe, ale trochę utrudnione, odczuwanie empatii. Ogólnie to wygląda na niemiłego typa, co akurat jest subiektywną kwestią... Większe znaczenia ma jego nastawienie do życia. W nowo poznanej Norwegii nawiązuje relacje z wieloma ludźmi. Zaczynają się albo od przyjacielskiego gestu, albo przeciwnie od wrogości, często na kryminalnym podłożu. W każdym wypadku Johnemu udaje się upatrzeć w nich interes, albo nowego pracownika.

Do tego dochodzi kwestia jego dziewczyny. Johny po prostu z nią jest. Wiąże ich codzienność, flirt i w pewnym sensie syn jego dziewczyny, jako przyjaciel. Na dobrą sprawę to wszystko - Johny nie waha się jej zdradzić chwilę po tym jak z nią rozmawiał.

I teraz jest koniec. Ostatnia scena i smutny Johny po tym jak zerwał z dziewczyną. Ta relacja naprawdę nie grała w filmie głównej roli. Można powiedzieć, że nie grała nawet głównej roli dla Johnego. Tymczasem właśnie Johny, siedzi sobie po tym jak udało mu się uniknąć kary z Nowego Jorku, widocznie to nie zmieniło nic w jego życiu, smutkuje słuchając gry na pianinie jakiejś śpiewaczki.

Co sprawia ta scena? Otóż nic, dostajemy brudną postać, z która raczej nie miło byłoby się przyjaźnić, która straciła właśnie dziewczynę. Naprawdę, czemu ja, jako widz miałbym się tym przejmować. Johny właśnie uratował swoje życie (i nie tylko) przed śmiercią i zbudował strukturę kryminalną w Norwegii, ale my mamy się przejmować tym, że nie może kontynuować czegoś, co i tak nie miało dla niego znaczenia.

Fajnie, fajnie... Zakończenie słabe. Pozdrawiam