Westworld to serial niezwykły. Jedynym porównaniem, jakie mogę dla niego znaleźć w dzisiejszej epoce blockbusterów i wszelkiego rodzaju bezmózgich filmów akcji jest osławiony netflixowy twór "Black Mirror", mimo, że jedyną cechą wspólną obu seriali jest uderzanie w nurty filozoficzne i budowanie fabuły opierającej się na sile scenariusza, a nie akcji (choć tej w Westworld nie brakuje).

Serial opowiada o futurystycznym parku rozrywki stylizowanym na dziki zachód znany z westernów, gdzie bogaci przedstawiciele elit przyjeżdają, aby zaspokajać swoje najmroczniejsze żądze. Park ten, noszący tytułową nazwę Westworld, zamieszkiwany jest przez roboty zwane Hostami, imitujące wyglądem i zachowaniem ludzi z epoki dzikiego zachodu, których jedynym zadaniem jest spełnianie zachcianek przyjeżdżających co tydzień gości. Hosty są nieustannie torturowane, wyzyskiwane i zabijane, a potem odbudowywane. Wszystko jednak zaczyna się zmieniać, gdy jeden z nich zaczyna mieć przebłyski poprzednich żywotów...

Westworld opiera się na idei towarzyszącej nam od zarania dziejów. Tworzeniu życia z nicości. Temat sztucznej inteligencji został już wyeksploatowany do granic możliwości, wszyscy znamy takie arcydzieła jak "Łowca Androidów", czy "Odyseja Kosmiczna". Czy można coś jeszcze wyciągnąć z tej koncepcji coś więcej? Westworld w znakomity sposób pokazuje, że dopiero musnęliśmy powierzchnię tego zagadnienia. Wszystkie inne dzieła o tej tematyce zadają jedno pytanie: czym jest świadomość? Co czyni nas ludźmi? Westworld posuwa się o krok dalej, negując istnienie samej świadomości. Czy świadomość istnieje, jeśli istnieje na świecie zło?Albo jesteśmy świadomi i źli, albo w ogóle świadomości nie posiadamy, żyjemy jako niewolnicy własnych złudzeń. To zagadnienie jest główną tematyką serialu, jego rdzeniem i jest ukazane w niesamowity sposób. Scenariusz jest napisany w iście mistrzowski sposób, nieustannie wodząc nas za nos, podsuwając fałszywe odpowiedzi do nie zadawanych pytań. Do samego końca, niezależnie od tego, jak mocno byśmy analizowali scenariusz jesteśmy w błędzie. Nigdy dotąd nie spotkałem się z filmem lub serialem o jednocześnie tak skomplikowanej i prostej fabule, gdzie wszystkie wątki, niezależnie jak odległe by były, się splatają, każdy pojedyńczt dialog ma znaczenie, o którym dowiadujemy się całe odcinki lub nawet sezony później. Jest to prawdziwy majstersztyk kinematografii, byłby nim nawet bez obecnej w serialu świetnej obsady aktorskiej (Antony Hopkins!!!), świetnego montażu i scenografii, oraz niesamowitej muzyki Ramina Djawadiego (gość potrafi skomponować dosłownie wszystko, od wzruszających i tajemniczych dźwięków wydobywanych z fortepianu, przez średniowieczną muzykę słyszaną w GOT aż po amerykański folk i muzykę elektryczną). Od kilku lat nieustannie siedzę z nosem w serialach, obejrzałem wszystkie najważniejsze ze wszystkich platform, lecz jeszcze nigdy nie spotkałem się z tak cudownym tworem.