Nie wszyscy kupią wizję reżysera. Opowiada on o własnym dzieciństwie, kiedy to oddziały Czerwonych Khmerów pojmały jego rodzinę i zmusiły do niewolniczej pracy. Autor pomija fakty polityczne, nie sili się na dokładne rysy historyczne, nie chce także gdybać co czuli inni. Interesują go jedynie własne spostrzeżenia uchwycone z perspektywy dziecka. Narracja bardziej skupia się na sferze emocjonalnej, niż opisie wydarzeń. Rithy Panh powierza nam swoje obserwacje, uczucia, wyobrażenia. Towarzyszą one krótkim historiom, których i tak jest niewiele. Musi nam starczyć szkic wydarzeń, bo reszta to głównie jego myśli.
Forma jest niebanalna. Poetycki język nie gryzie się z dziecięcym stylem wypowiedzi, a z kolei ten zostaje dopełniony poprzez użycie figurek, by poruszyć naszą wyobraźnię. Wiem, że korzystanie z tak różnych środków wyrazu w tym samym momencie było ryzykowne, jednak moim zdaniem: udało się. Dzięki temu na 90 minut towarzyszymy 13 letniemu Rithy i udaje nam się choć w pełni pojąć ogrom koszmaru jaki przeżył.
Against Gravity kolejny raz wyłowiło perłę w morzu kina dokumentalnego.