---Kilka nieuporządkowanych myśli, napisanych zaraz po seansie. Nie musicie odpowiadać i tak nie chce mi się z wami gadać :)
UWAGA – Tekst zawiera SPOILERY – nie widziałeś, to idź najpierw do kina. A najlepiej idź na piwo.

Oj, za wcześnie chyba uwierzyłem w geniusz Blomkampa. Pamiętam, że po premierze brawurowego debiutu jakim był „Dystrykt 9”, okrzyknąłem go nadzieją dla kina sci-fi, określając film buńczucznie jako „najlepszy obraz sci-fi dekady” (za co zresztą pewna grupa osób mnie skrytykowała). Lecz nawet po latach D9, obok „Ludzkich dzieci”, uznaję za najlepszych przedstawicieli tego typu kina pierwszej dekady XXI wieku. I basta.

Rozczarowanie przyszło jednak dość szybko. O ile jednak „Elizjum” poległo na warstwie fabularnej to wybroniło się stroną techniczną – było miejsca na wyjątkowo brutalny feeling rodem z lat 80 i filmów Verheovena (gdzie dzisiaj w mainstreamowym kinie za ponad 100 baniek zobaczysz człowieka z urwaną twarzą, czy innego, rozerwanego na strzępy?), czy stylistyki rodem z współczesnych, dynamicznych gier wideo (których Neil jest entuzjastą, w końcu miał światu dać „Halo”). Nie do końca jednak wiem czym ma się wybronić „Chappie”.

Blompkap, mimo iż wciąż nie potrafi wyjść ze slumsów, nie powtarza błędów poprzednika (czyli jednak czegoś się nauczył) i tym razem nie bawi się z zbawianie świata i socjalistyczne hasełka – zamyka akcję w zrujnowanym blokowisku i starym hangarze. Nawet niespecjalnie kreśli kontrast między klasą wyższą, a tymi niżej usytuowanymi, na pierwszy plan rzuca pociesznego robota-dziecko. Ckliwa zagrywka, ale o dziwo działa. Prawdę powiedziawszy, przez blisko pierwszą połowę siedziałem w fotelu wzruszony, ujęty naiwnością i szlachetnością tej postaci, mając ochotę wygłosić kolejne buńczuczne hasła, że „ten robot będzie kultowy dla kina” i w ogóle zachwyt aż po same jajka. Strzeliłem sobie jednak w głupią gębę (strzeliłbym klina samogonu, ale nie miałem pod ręką) i stwierdziłem, że warto poczekać do końca seansu. Dobrze zrobiłem.

Nie wiem do kogo skierowany jest ten film. To nie „Krótkie spięcie” – Neil nie byłby sobą - są i przekleństwa na magiczną literkę "fy", jest i rozerwanie na pół gościa (nie wytrzymał ;), z drugiej strony, chciał chyba z żonką naskrobać coś, co za jakiś czas obejrzy ich dzieciak. Nie nadaje się to i dla jednych i drugich, zresztą fabuła brnie w takie banały, że z minuty na minutę coraz bardziej wykręcało mi gębę w poczuciu zażenowania.
To co się wyprawia w końcowych partiach filmów woła o pomstę (stąd ta ocena, nie ukrywam, że gdyby wziąć pod uwagę wcześniejsze partie filmu, byłaby ona wyższa).

Aha, słabo dopisali aktorzy. Nie czepiam się The Antwoord, bo oni akurat dopasowali się do lekko przerysowanej konwencji (choć nie jest to rzecz na miarę szarżującego Copleya z „Elizjum”).
Patel, jest nieznośny, Jackman nieudolnie się wysila (niech wspomniany wcześniej Copley mu powie jak zagrać przerysowanego badgyua), a Weaver nie ma tu co grać – jej postaci mogłoby nie być (Neil chyba dał jej angaż na odpierdziel, myślami był już przy ‘Alienie’). To ból straszny widzieć jak znakomita aktorka się marnuje w filmie. Nawet w takich koszmarkach jak „Niezgodna” Neil Burger wiedział, że mając na pokładzie tak znakomitą osobowość jak Winslet, trzeba jej kazać przynajmniej kazać pomarszczyć brwi. A tu co – NIC!!

Zresztą miałem nadzieję, że fabuła podryfuje w zupełnie inne rejony. Co by było, gdy twórca i szefowa korporacji chcieli zniszczyć swe dzieło, bojąc się gdzie to zabrnęło, a pozytywnymi bohaterami byliby kryminaliści, którzy brutalnie mordowani przez rząd, stają się ostatnim bastionem człowieczeństwa? Eh, trzeba by było nakręcić film od nowa…

Wyjdę pewnie na zramolałego krytyka i skończonego dupka, podobnie jak źli Amerykańscy krytycy (spisek!!), którzy obsmarowali film. I jeśli zgadzam się, że spora część głosów mówiących „o najgorszym filmie roku, traumatycznym przeżyciu” i oceny w stylu „0/10”, to gruba przesada i nieporozumienie, ale z drugiej strony trochę to rozumiem (ale tylko trochę, troszeczkę, ociupinkę).

Blomkamp wpadł we własne sidła. Pułapkę, którą sam zastawił wraz z D9. Od niego nie oczekiwano poprawnych filmów, on miał dostarczać dzieła wybitne, które by kreśliły na kartach sci-fi nową historię. Gdy sprezentował światu poprawne filmy dostał w dupę. Poniekąd niesłusznie, bo to wciąż niezła rozrywka, ale podobną rozrywkę gwarantuje, nawet w dzisiejszym Holy, jeszcze kilka twórców. Stąd pewnie krytyka.
Obwołano go Mesjaszem kina sci-fi, którym raczej nie jest. Aż chyba wykrzyknę za Nietzschem, że jednak „Bóg nie żyje”. A może nigdy nie żył? Z pewnością nie w osobie Blomkampa…