''Elizjum'' oglądałem ze sporym znużeniem (chociaż jako lekki akcyjniak si-fi sprawdza się nie najgorzej), ''Chappie'' wymęczył mnie jeszcze bardziej.

Fabuła jest przewidywalna od samego początku, postacie jednowymiarowe i banalne, do tego słaba gra aktorska praktycznie większości głównych bohaterów. Pierwszych kilkanaście minut, rzut oka na prototyp mecha i postać Vincenta Moore..i już wiadomo jaki będzie finał tej opowieści. Główny złoczyńca fatalny, wyjęty prosto z kreskówek, jego motywacja to dosłownie - chęć sterowania mechem i robienia roz...Następny w kolejności wróg- przywódca gangu motywacje te same, tylko mecha brak ;) Ninja katastrofalnie zagrany, zresztą nie ma się co dziwić, skoro żaden z niego aktor.

Niezwykle irytujące są uproszczenia i umowność tego, co widzimy na ekranie. Super geniusz po paru energetykach tworzy sztuczną inteligencję. Idzie z tym do przełożonych, a tam olewka;) Kolejny magiczny kask kopiujący świadomość, przecież to są epokowe wynalazki historii ludzkości, a tu reakcje jak na zrobienie zabawki dla dzieci. I taki jest styl całego filmu, infantylny po prostu. Do tego forma tego filmu wyklucza jakieś refleksje nad sztuczną inteligencją etc.

Dopracowanie szczegółów wizualnych np. broni (tu głównie projekt robot-policjant) jest niezłe, to zawsze był plus filmów tego reżysera. Kolejną charakterystyczną cechą jest zestawianie brudnych slumsów z realiami si-fi. ''Chappie'' traci ten atut, z uwagi na kiczowatość całej tej gangsterki i opowieści. Trudno poczuć klimat jakiegoś brudu z pogranicza biedoty i półświatka przestępczego, oglądając tych pajaców (mowa tu przede wszystkim o naszym głównym gangu) i resztę płaskich postaci. Nawiasem mówiąc to Blomkamp już po trzecim filmie staje się wtórny, i czerpie wiele ze swoich wcześniejszych pomysłów, czas na zmiany.

Niejako podsumowując, ten film stanowi jakieś dziwne połączenie kilku gatunków, które mało kogo zadowoli. Sam tytułowy ''Chappie'' i główna linia fabularna to wypisz, wymaluj kino familijne, w szczególności dla tych których rozczula, widok kulącego się robocika. Z tym obrazem kolidują znowu częste bluzgi, trochę brutalności na koniec. Jak na typowy blockbuster, zbyt mało tu efektownych scen akcji. Do tego jeszcze ten kicz, z pogranicza jakiejś parodii.
A to wszystko polane coraz bardziej wtórnym stylem Blomkampa, dla mnie ciężkostrawna papka.