Seansom filmów Gaspar Noé towarzyszą skrajne emocje. Część widowni podziwia brawurę i fantazję reżysera, druga, zwykle większa część – wychodzi z kina, trzaskając z oburzenia drzwiami. Francuz żywi się skandalem i nie obraża się na takie reakcje (plakat do jego najnowszej produkcji niech będzie tu dobitnym dowodem). Od lat pozostaje bardzo konsekwentnym twórcą. Jakież było jego zaskoczenie, gdy premierowe pokazy "Climax" na festiwalu w Cannes przed czasem upuszczali tylko nieliczni widzowie. Co więcej, w prasie i mediach społecznościowych opisywano film w samych superlatywach. Noé w jednym z wywiadów nawet zażartował, że nie wie, co tym razem zrobił źle i chyba musi przemyśleć swoją karierę. Nim to nastąpi zaserwował widzom szalony, roztańczony spektakl, w którym krew, pot i płyny fizjologiczne miksują się na parkiecie ze sobą nawzajem w rytm elektronicznych dźwięków klubowej muzyki. "Climax" to naszpikowana substancjami psychoaktywnymi wariacja na temat formatu "Step Up", która kłania się "Salo" Pasoliniego oraz krnąbrnej, artystycznej wrażliwości ekscentryków kalibru Johna Watersa i George'a Romero. To film, który jest dzikim żywiołem, potrafiącym porwać bez opamiętania nawet najbardziej powściągliwego widza, zabierając go w psychodeliczną podróż wgłąb roztańczonego szaleństwa.