Poszłam na tą animację po tym jak w Trójce usłyszałam zdania rodziców, głównie ojców, że historia przepiękna i płakali jak bory.
Dokładnie tak jest. Historia jest przepiękna i też płakałam. Zastanawiało mnie czemu rodzice i ogólnie starsi widzowie odbierają ją bardziej emocjonalnie niż młodsza widownia i doszłam do wniosku, że wynika to z tego, że starsi wiedzą już jak to jest kogoś stracić i podczas tej bajki wracają myślami do swoich ukochanych zmarłych. Często chcemy chronić dzieci przed informacjami o czyjejś śmierci i unikamy tematów jej dotyczących pozwalając w ten sposób wierzyć dzieciom, że życie składa się tylko z tego co przyjemne i fajne.
Bardzo poruszyła mnie ta część, która pokazuje, że to nie śmierć sprawia, że znikamy, ale brak pamięci naszych wciąż żywych bliskich o nas unicestwia nas. Myślę, że to doskonała bajka do pokazania najmłodszym jaki jest sens Święta Zmarłych i jak ważne jest to by pamiętać o swoich przodkach.
Poza tym uczta dla oczu i uszu, bez głupkowatego dowcipu. Wreszcie bajka która pokazuje, że ważne są relacje i uczucia w rodzinie oraz decyzje, które podejmujemy w życiu.