Grupa inteligentnych, wykształconych młodych ludzi przeprowadza oryginalny eksperyment: zamieszkują w tymczasowo pustej willi, należącej do wuja jednego z nich - przewodzącego grupie Stoffera, z zamiarem udawania ludzi psychicznie chorych. Poszukując ekstremalnych wrażeń, wyzbywają się wszelkich zahamowań, badają granice owej wolności, a jednocześnie świetnie się bawią, obserwując reakcje tzw. normalnych ludzi na ich rzekome kalectwo i bez skrupułów korzystają z wyrozumiałości, jaką otoczenie żywi dla niepełnosprawnych umysłowo.

Grupa młodych dwudziesto-, trzydziestoletnich ludzi okupuje wystawione na sprzedaż mieszkanie należące do wuja jednego z nich. Tworzą rodzaj wariackiej wspólnoty, która szybko zaczyna przypominać niepokojącą sektę, kierowaną przez szefa o skłonnościach autorytatywnych. Grupa stawia sobie za cel odgrywać publicznie debili: ślina na ustach, krzyki, powykręcane ręce, niewytłumaczalne napady wściekłości. W restauracji, na ulicy, na basenie, w ubikacji, w fabryce. Żeby wywołać zażenowanie. Wzbudzić litość albo, o wiele częściej, niechęć. Czynią to doskonale. I biorą sobie za pomocnika słodką, rudawą, zagubioną dziewczynę, która doznała sporo złego, a przy nich znajduje swój prawdziwy terapeutyczny azyl.