Dla mnie na plus krajobrazy i islandzka specyfika filmu i mimo poważnej tematyki - mruganie do widza, m.in. w wątkach z orkiestrą lub turystą na rowerze. Główna bohaterka budzi we mnie mieszane uczucia - to prawdziwa twardzielka, niemal cyborg (wiele elementów w filmie jest naciąganych), ma różne twarze, niektóre z nich nawet sympatyczne. W ogóle w tym filmie ludzie mniej się uśmiechają niż w Polsce, są też mniej konformistyczni, są bardzo "sobą". Może rzeczywiście wcale nie trzeba tyle się uśmiechać? Traktowanie turysty przez policję i inne osoby - zaskakująco kiepskie, on jest jakby postacią alegoryczną. I... tylko jeden turysta tam był na pustkowiach, bez czapki czy kasku ;) Politycy i biznesmeni wiedzą, jak sobie radzić, aby zrobić ludziom mętlik w głowach, interes nade wszystko, ale być może także dobro kraju, chociaż niezgodne z ideami ekologów. Ukraina pokazana jako kraj skrajnie biedny, gdzie wszystko, co dziwne, jest możliwe... trudno mi się do tego odnieść - może znowu jakaś przenośnia. Czy tam, na miejscu, nie było komu adoptować dziecka? Czy dopiero obywatel Islandii może mu zapewnić Iepsze życie? Co do muzyki - jest tyle głosów, że muzyka w filmie jest super. A jednak to również jest kwestia gustu. Mnie raczej drażniła (hipsterska kapela i ludowy chór).