Moim zdaniem dwa najlepsze filmy o pająkach to właśnie
Królestwo pająków 1977 oraz Arachnophobia 1990.

Film żenada. Pająki łazą smętnie, niby to straszne ma być, a one łażą tak powoli. Gdzieniegdzie położyli jakiegoś aktora, niby, że go pająki oplotły pajęczyną, ale te pająki przecież takie smętne.

Fabuła tak głupia, że ręcę opadają. Nagle spod ziemi wyszło milion pająków i smęcą. Główny bohater skacze pomiędzy tymi pająkami jak sarenka na łące miłości, pająki stoją i się gapią, a on skacze jak debil jakiś. Mógłby tak skakać do Arizony, gdzie byłby bezpieczny. Ale główny bohater niby jest zagrożony, więc skacze do domu, żeby się ZA-BA-RY-KA-DO-WAĆ.

Jeden smętny pająk wlazł na rękę kobiety (fajna Altovise Davis), akurat miała rewolwer. I co zrobiła? No co?
Strzeliła do niego odrąbując sobie palce. No leżę. Hahahhahahahhaa. Na koniec filmu (BĘDZIE SPOJLER) smętne pająki oplotły chyba całą Ziemię, wszędzie pajęczyna, wszędzie lepkość. Wszystko na raz zjedzą i umrą z głodu. Taki wniosek z tego filmu.

Szkoda tylko tych ptaszników, ekipa ewidentnie o nie nie dbała. Samochód je porozjeżdżał, aktorzy podeptali, aż tryskały wnętrzości tych groźnych pająków. Debile, zabijać zwierzęta. Żednada film i postawa. I tyle.