Trafne spostrzeżenie: amatorscy aktorzy obsadzeni jako wieśniacy i obserwacja ich zwykłego, ale pełnego smutku życia ma w sobie wiele z neorealizmu. O Nowej Fali już nie mam odwagi się wypowiadać, bo to rzecz której nie poznałem dostatecznie. Choć jeśli miałbym "La Pointe Courte" do czegoś porównywać, to byłoby nakręcone 6 lat później "Zeszłego roku w Marienbadzie". Podobnie zrealizowano zdjęcia błądzące za parą bohaterów toczących nieustający dialog. Pewnie Alain Resnais miał nieco większy wkład w film, niż tylko montaż.

Jak na debiut jest rewelacyjnie. Znajdziemy tu mnóstwo pomysłowych ujęć, bardzo spójne przejścia między wątkiem miłosnym, a społecznym oraz rewelacyjne dialogi. Tylko czasami, za pomocą słów powiedziane jest za wiele. Piję do sceny, w której bohaterowie oglądają walki mężczyzn na łodziach i nagle postać grana przez Silvię Monfort znika. Wtedy zaczynamy razem z Philippe Noiretem zastanawiać się, czy ona odeszła? Czy nie powinien za nią pobiec? Tyle emocji przechodzi wtedy przez jego głowę, iż nie było zupełnej potrzeby by później omawiać owej sekwencji ustami bohaterów. Sama w sobie miała większą siłę, pozostawiając domysły.

Gdy zapomni się, że to pierwsze doświadczenia Agnès Vardy z kinem, można zauważyć kilka błędów. Przyznam też, ten film bywa niezamierzenie śmieszny. W ogólnym rozrachunku "La Pointe Courte" jest jednak czymś co warto zobaczyć.