Ale przecież to miało być śmieszne, a nie straszne...

hmm, mam wrażenie że to nie był sen ale marzenia, bo czy można śnić o czymś w czym się nie uczestniczy?

Zgadzam się, to bardziej przypominało fantazje (w niektórych momentach wyobrażenia wielkościowe) niż sen...Sen spełnia trochę inną funkcję. Przede wszystkim obrazuje nasze lęki, obawy, konflikty...

Hmmm... omawiany osobnik nie został przypadkiem nasłany przez "producentów" filmu, którym reżyser zniszczył auto? Moim zdaniem miał wyrównać rachunki.

Też myślę, że gdyby te sceny zostały usunięte, film byłby lepszy. Wydają się one takie niepotrzebne, tylko zaśmiecają film. Ktoś napisał, że mają one na celu ukazanie stanu psychiki bohaterki. Nawet jeśli był taki cel, to super. Szkoda tylko, że sposób ukazania tych zawiłości psychiki jest kiepski moim zdaniem. Dla mnie te sceny były nieciekawe i trochę nudne. Tajemnica ludzkiego umysłu, duszy jest wciągająca, tylko średnio to zostało ukazane w tym filmie. Chociaż oczywiście do kogoś to mogło bardzo przemówić :)

No w ten sposób to wszystko można sobie interpretować, prawie każdą scenę z prawie każdego horroru. Dlatego jest tak jak napisałem, że to filmidło można sobie subiektywnie interpretować, a jeśli tak jest, to żadna poważna interpretacja. Obiektywna sztuka jest wtedy, gdy interpretacja jest zawsze taka sama przez wszystkich, a jeśli występuje symbolika, to może być kilka interpretacji, ale wszystkie muszą mieć wspólny mianownik. Przykład: 8 1/2: początkowa scena gdy bohater się dusi w aucie może oznaczać niemoc artystyczną, a może poczucie wstydu, że zdradza żonę, a może dusi go wychowanie w rygorze katolickim. To wszystko się spaja, w MD tego nie ma, takie ble ble ble, którego nie daje się wyjaśnić.

Cóż, dla mnie te sceny są bardzo ważne, gdyż podtrzymują klimat filmu. Generalnie mogę oglądać ten film bez żadnego interpretowania poszczególnych scen, a i tak jest dla mnie rewelacyjny. Oczywiście jest to kwestia gustu. Wracając jeszcze do samej sztuki, uważam że dobra sztuka to sztuka subiektywna.

Dobrze, że to napisałeś bo mi by się nie chciało, zgadzam się z Tobą w 100%. Pomijam fakt, że nie można śnić o rzeczach w których nie bierze się udziału tzn. na przykład w śnie nie powinna wystąpić scena w której tych dwóch gości idzie na zaplecze do tego obdartusa. W śnie nie można też przeżyć swojej śmierci bo to wiąże się z wybudzeniem (np. uczucie spadania i wtedy odzyskujemy częściowo świadomość) a trup, którego spotkały Betty i Rita, to trup Betty=Diane w "rzeczywistości". Zaraz ktoś powie, że przecież we śnie nie wiedziała, że to jej ciało więc wcale nie przeżyła swojej śmierci w śnie, no i może mieć racje tylko wtedy po kiego grzyba Diane w realu ginie w tym samym miejscu i w tym samym ułożeniu co ta dziewczyna we śnie. Film był ciekawy i klimatyczny, momentami bardzo interesujący (znalezienie ciała tej dziewczyny) jednak od wizyty w tym teatrze to klapa i beznadzieja. Okazuje się być prostą historyjką, a filmów w których sen miałbyć zaskoczeniem dla widza jest na pęczki.

Może jest to zmontowane na zasadzie - sen & jawa & sceny symboliczne? Wtedy dano nam tym bardziej puzzle do poukładania. Można śnić o rzeczach, gdzie nie występujemy w swoim ciele. Kiedyś śniłam, że byłam wyłysiałym 40sto latkiem, który chce się zabić. I wiele razy inne podobne dyrdymały. Podświadomie "czułam siebie", jednak gdyby mój sen zekranizować nikt by się nie pokapował, że to mój wytwór. W filmie na pewno dałoby się to zasygnalizować. Lynch tworząc zapewne doskonale wie o co chodzi w jego wyrobach, jednak widzowi mógł poskąpić pewnych fragmentów. I pewnie ma satysfakcję. Plusem jest, że produkcja zmusza do ruszenia łepetyną. A jaki jest zatem przepis na dobry film, który wywoła burzę mózgów? Wpleść a miarę sprawnie sen, wtedy wszystko można usprawiedliwić, naciągnąć :) Tylko czy o to chodzi? Z doświadczenia wiemy, że sny to kalejdoskop absurdalności, a tu mamy potężny kęs filmu, który wygląda całkiem sensownie - za sensownie na sen ;)

Mi się wydaje, że strzelanina miała wyrazić nadzieję, że ten morderca jest niekompetentny i być może nie dał rady zabić Camille.

Dołączę się do dyskusji i analizy tego kapitalnego filmu, filmu który mną wstrząsnął. Jest on dla mnie kwintesencją kina.
W moim przypadku w pełni uzasadnione jest określenie kina jako "fabryki snów". Film ma mnie uwieść, zaintrygować, wzruszyć - ważne jest, jak na mnie film działa. Dlatego najważniejsze w filmie są dla mnie muzyka, kadry, zdjęcia, a mniej sam scenariusz. Choć w tym przypadku scenariusz jest bardzo istotny.

Pisze swój post w odpowiedzi dla niejakiego GordonGeko powyżej doskonale wiedząc, że jego wpis liczy sobie już kilka lat, ale jak widzę wciąż tu zaglądają nowi widzowie i dlatego zdecydowałem się zamieścić w tym miejscu kilka własnych przemyśleń.
Pisze kolega powyżej (a inny to potwierdza) "Co ja mam z tego filmidła wynieść?". Jeśli się uważa, że film ma mieć scenariusz linearny, logiczny, dokumentalny wręcz, oraz dodatkowo zakończony jasnym morałem czy przesłaniem - to faktycznie "Mulholland Drive" nie jest przeznaczony dla takiego widza. Ja kino traktuję tak jak napisałem wcześniej, dlatego ten film to dla mnie arcydzieło.
Ale przechodząc do konkretów, spróbuję odpowiedzieć na zapytanie "czemu nikt nie powie po co były takie niepotrzebne sceny" oraz dodać własne spostrzeżenia.

Scena z dwoma policjantami.
Czy brunetka - Camilla Rhodes zginęła na Mulholland Dr. czy przeżyła?
Zginęła - niebieski klucz jest tego potwierdzeniem. Dwaj policjanci we śnie mają ją "wskrzesić" na potrzeby snu. Mówią "tutaj kogoś brakuje". Camilla we śnie przeżywa i zamieszkuje z Betty-Diane. Na jawie sąsiadka mówi do Diane, że dwaj detektywi znowu o nią pytali, więc te postaci nie wzięły się z kosmosu.

W swoim śnie Diane wymierza karę reżyserowi Adamowi Keshner za odebranie jej Camilli. Dodatkowo wymierza także karę (w osobie "mięśniaka") osobie jemu bliskiej - żonie, która dopuściła się zdrady (tak jak Camilla wobec Diane) oraz jej kochankowi, który brał udział w zdradzie.

Scena płatnego zabójcy, który w biurze zabija mężczyznę oraz dwóch świadków: Poznajemy tu tego zabójcę, który kradnie czarny notes z numerami telefonów i to jest jego cel, reszta to didaskalia (ku uciesze widzów).

Sceny seksu niepotrzebne? To przecież clue całego filmu, to przez miłość doszło do tych wszystkich wydarzeń. Pewnie, że można by pokazać tylko smutne, tęskniące oczy, ale ja wolę dosłowność reżysera ;)
A scena masturbacji to wyraz tęsknoty za Camille i niemożność samozaspokojenia. Widać jednocześnie jak Diane pogrąża się w obłędzie.

Dialog dwóch mężczyzn w barze, z których ten młodszy, opowiadający o strasznej postaci, umiera kiedy ją widzi na zapleczu baru. Kiedy Diane zleca zabójstwo Camilli jej wzrok spotyka się ze wzrokiem tego młodego mężczyzny przy kontuarze - jest on świadkiem zlecenia zabójstwa, którego należy zlikwidować.

We śnie Betty-Diane i Rita-Camilla idą do mieszkania Diane, ale otwiera sąsiadka, która nie rozpoznaje wcale żadnej z nich (nawet Betty-Diane), mówi, że nie widziała Diane od kilku dni - w pokoju kobiety znajdują trupa. Czyj to trup? (nie rozpoznawanie można wyjaśnić, że to sen i że w tym śnie Diane jest kimś innym: idealną Betty).
Według mnie jest to trup Diane (widać, że to blondynka) - jest to projekcja samobójczych myśli Diane po porzuceniu jej przez Camille. Dodatkowo ta scena to ukaranie Camille za zdradę: Camille cierpi widząc martwą Diane.

Niejasności dla mnie w tej chwili:
- Ktoś wcześniej cytował Lyncha, który podobno kazał zwrócić uwagę na tytuł filmu, który kręci reżyser Adam Keshner. Ja, przyznam nie wyłapałem tego tytułu. Ktoś z was może wie?
- Postać kowboja w cenie budzenia Diane ("obudź się ślicznotko"), najpierw widzimy śpiącą Diane, za chwilę trup Diane.

Jak zauważyłeś mój komentarz jest sprzed 4 lat, więc raczej ciężko mi się odnieść do tych odpowiedzi teraz. Musiałbym jeszcze raz obejrzeć, żeby móc zgodzić się albo odrzucić te rozwiązania. Mogę jedynie odnieść się do tego stwierdzenia: "Jeśli się uważa, że film ma mieć scenariusz linearny, logiczny, dokumentalny wręcz, oraz dodatkowo zakończony jasnym morałem czy przesłaniem - to faktycznie "Mulholland Drive" nie jest przeznaczony dla takiego widza". Nie wiem na jakiej podstawie twierdzisz, że chcę mieć film prosty jak konstrukcja cepa. Film może być pokręcony, ale jako sztuka nie może być nigdy tak pokręcony jak życie - musi być logiczny i wewnętrznie poukładany. Musi nieść jakąś wartość i przesłanie, które wcale nie jest tożsame z morałem, który mówi jak należy postępować, działać, żyć. Ważne jedynie, by film miał swój cel i potrafił go przekazać w odpowiedniej formie. Dla mnie MD miał formę, ale nie miał celu.

Wciąż myślę o tym filmie i mam jeszcze jedną koncepcję odnośnie rozkładającego się trupa Diane (bo co do tego, że to Diane - nie mam wątpliwości).
Możliwe, że we śnie, podświadomie Diane uśmierca samą siebie, unicestwia, jako tę niedoskonałą, niekochaną przez Camille po to, żeby zastąpić ją doskonałą wersją, idealną i kochaną przez Camille, o imieniu Betty.

Ciąg dalszy moich przemyśleń (chyba na razie na tym poprzestanę).
Zastanawiałem się wcześniej jaki tytuł miał film, który kręcił reżyser Adam Kesher (we śnie, rzecz jasna). Znalazłem. Tytuł pada tuż przed przesłuchaniem Camilli Rhodes (czyli TEJ dziewczyny, we śnie) - "Sylvia North Story". Jest to ten sam tytuł, jaki nosił film, o którym wspomina Diane w scenie przyjęcia u Adama (na jawie) - na planie tego filmu poznała Camillę.
Jest to w zasadzie tylko potwierdzenie, że pewne elementy czy fakty z życia Diane zostały później umieszczone we śnie.
Jeszcze jedno: pewnie to już ktoś wcześniej tutaj napisał, ale "This is THE girl" ("To TA dziewczyna") pada w scenie zlecenia zabójstwa przez Diane, która mówi te słowa wręczając zabójcy zdjęcie Camille.

PS. Widzę, że kolega GordonGeko odpowiedział na mój post. Ok, dziękuję ci za twoją opinię. Nie zamierzam z nią polemizować. Ty oczekujesz od filmu tego, na mnie co innego wywiera wrażenie i dzięki temu każdy twórca może mieć swoich fanów :) Pozdrawiam

Zgadzam się z osobą, która pisała, że to nie SEN, a - marzenie. Ale nie marzenie przedsenne, o nie. Wg mnie - ten niby "sen" to marzenie/niespełniony scenariusz tuż przed ŚMIERCIĄ. Pięknie wszyscy ignorują postać ciotki Ruth, (która umarła), karła (który nie należy do realnego świata i szuka naszej bohaterki, która jest gdzieś "pomiędzy" światami), kowboja, który każe wstawać żywej, a potem tylko w milczeniu patrzy na gnijące ciało dziewczyny (jaka sąsiadka?). Robiłam skriny - trup dziewczyny i główna jasnoblond bohaterka to ta sama osoba (sceneria, ubranie..). Blondynka w obłąkańczym strachu przed staruszkami ucieka, wyciąga spluwę, pada na łóżko i strzela sobie w twarz! To ostatnia scena filmu, czyli pierwsza tak naprawdę. Jak to się ma do SNU? No chyba, że wszystkie internety interpretują to jako sen_wieczny, a ja się głupia irytuję.... .

Bo Blondzia po przebudzeniu z tego snu nie potrafi stawić czoła takiej rzeczywistości i strzela sobie w łeb. Wg mnie to właśnie ostatnia scena (finisz) a nie początek.
Może to też być marzenie rozbitej psychicznie dziewczyny, gdzie bohaterka raz jeszcze próbuje sobie wyobrazić jak mogło być pięknie. Jednak podświadomość jest bezlitosna i nie daje się zbyt długo mamić pięknym wizjom, dlatego na koniec Blondzia zdaje sobie sprawę, że marzenie - marzeniem, ale nie ma to najmniejszych szans na realizację w realu, dlatego też przygnieciona ciężarem takiej świadomości - kończy z sobą, w finale tego kapitalnego filmu.

pozastanawiałam się trochę nad tym :)
Nie pasuje mi tu Kowboj i jego "wstawaj ślicznotko" do żywej i martwej; nie pasuje telefon i staruszkowie na końcu.
Jeszcze się pozastanawiam, jak będę miała fazę na MD.
Mam ten film podzielony w AVI na kawałki i kadry, raz po raz 'wtapiam' w niego i to jest straszne :D

"Wstawaj Ślicznotko" Kowboja do Bohaterki, to głos podświadomości, by przestała się oszukiwać (obudziła się z marzeń), bo jej związek się rozpieprzył i nie ma już szans by go poskładać, tak jak to sobie ona wyobraża. Kowboj to chłodny głos rozsądku, mający na celu "otworzyć oczy" Bohaterce.

Okeeeej, a skoro tak - to jaki jest sens sceny, w której Kowboj otwiera drzwi powtórnie, ale nie mówi nic, bo w łóżku leży trup? Martwa podświadomość? Jakoś nie bardzo...

Ja bym to raczej zinterpretował jako symbol przejścia bohaterki "na tamtą stronę". Nie próbowałbym filmów Lyncha układać jak puzzli, bo to tak nie działa. Sam David L. mówił, że czasami zamieszcza pewne sceny, bo akurat coś go tknęło w danym momencie i pasowało mu to pod kątem wizualnym, a nie dlatego, że musi to tip-top pasować do całości. W końcu to surrealizm, nie?;)

Właśnie, "tamta strona". Podsumowując, wg mnie wygląda to tak:
- Na końcu filmu, uciekając w szlafroku przed staruchami, D. pada na łóżko, wyciąga pistolet, wkłada lufę w usta - i w tym momencie zaczyna się film - D. jest przeniesiona w stan 'Pomiędzy' Życiem a Śmiercią.
- Pierwsza scena (dezintegracja), w której wyłania się 1_ja, ja-idealne rozbitej osobowości D. - Betty (wymyślona D.)
- przebitka na poduszkę.
- samochód, a w nim 2_ja D. - na razie bezimienne, Rita (realna D).
- Przez ponad połowę filmu zmierza on do integracji tych dwóch postaci. To się w końcu udaje, piosenka "Llorando", kostka, i jak bańka mydlana znika Betty, Rita też przestaje istnieć, bo "zespolona" D. wie już kim jest i co zrobiła.
- Szereg szarych scen - poszarzała Betty, brudnawy szlafrok, mdłe mieszkanie, wg mnie to coś na kształ 'czyśćca'. To się nie dzieje w realnym świecie. Film zatoczył koło...
-... przez szparę w drzwiach wbijają się staruszkowie, D. strzela do siebie. Niebieskie światło, kostka w rękach demona, Betty+Rita, teatr i 'silencio'.

Pierwsza scena filmu i ostatnia to nawiasy, a między nimi przewija się przed naszymi oczami film. I wszystko w nim jest jak najbardziej po kolei. D. nie śni, ona umierając zawierusza się w 'Pomiędzy' (szukają jej nawet) i przemierza je nieuchronnie zbliżając się do finału, a przeplatane jest to 'rojeniami, snami' D. w osobie Rity (i tylko Rity).

W punkt. Dokładnie tak samo myślę. Świat zewnętrzny, demoniczny, do którego należą karzeł, kowboj, staruszkowie, straszny człowiek z czarną tworzą ze snu młodego człowieka z początku filmu, wkrada się w życie Diane gdy ta postanawia zabić Camille. Kowboj to smierć, fatum i przeznaczenie, staruszkowie to demony zachęcające do zbrodni, cieszące się nią i doprowadzające Dianę do samobójstwa, czarny człowiek to strażnik między światami i personifikacja ohydy zbrodni, planowanej przez Diane i płatnego mordercę.

Dlatego to Camilla ma być „tą dziewczyną”, bo wówczas nastąpi szereg zdarzeń, które doprowadzą do tragedii, do złamania duszy Diane, do morderstwa. Kto zna twórczość Lyncha choć trochę wie, że tym karmią się złe istoty z innych światów (garmonbozia). Reżyser i Camilla zakochają się w sobie, Camilla zdradzi Dianę. Nikt nie jest tu bez winy. Camilla bawi się cierpieniem swojej kochanki, prowokuje ją.

W teatrze Silencio (ma to miejsce w śnie lub w konaniu Diany) kobiety rozumieją, podświadomie tylko, co się stało / stanie. Moim zdaniem to scena w zaświatach, pomiędzy. Chyba jedna jedyna, wspólna dla obu kobiet, nie dziejąca się ani tu ani tam, tylko pomiędzy. Być może to sen i jednej i drugiej, który spotyka się w tym miejscu. Camila kona i rozumie wreszcie, że traci życie za swoją zdradę. Diane kona, leżąc na łóżku pod nr 17.

Dwaj policjanci na początku.

Moim zdaniem są realnymi postaciami, podobnie jak sąsiadka Diany. Diana przenosi się z ładnego i droższego mieszkania spod bodajże 12 do nory pod 17 bo nie ma pieniędzy. Nie gra, nie zarabia, nie stać jej na utrzymanie ładnego mieszkania pod 12.

Kowboj

Nakazuje jej wstać z łóżka (na którym leży już martwa, po samobójstwie). Można to interpretować w ten sposób, że jej piekłem, karą i pokutą będzie to, że będzie ciągle powtarzała wydarzenia z tamtej nocy czy z tamtych dni. Wciąż na nowo będzie zabijać swoją ukochaną, demony staruszkowie wciąż na nowo będą ja straszyć, a ona wciąż będzie odbierać sobie życie.

To koło i pętla, chyba nie da sie do końca powiedzieć, co jest snem a co rzeczywistością, a co jest snem we śnie, co majakiem konającego umysłu

Przepraszam, czy uważa Pani że ktokolwiek w marzeniach, wizualizuje kowbojów jako władców życia i śmierci, karła podróżującego miedzy wymiarami ? Możliwe że dzieci, ale nie osoby dorosłe.
Marzenia są realne, sny są irracjonalne abstrakcyjne, stąd dziwne postacie, pomieszane role, ciotka jeszcze żywa, trup to rzeczywiście Diane, która bała się śmierci. Nasz mózg lubi sobie zwizualizować nasze własne fobie. Jej sen to także efekt jej psychicznego stanu, połączenia depresji i fobii.
Marzenie, nawet jakby się bardzo postarać nie trzyma się kupy. Kto wymarzył by sobie własnego trupa ?

No i najważniejsze, druga scena zaraz po tańcu, wszak ewidentnie kobieta kładzie się spać.

między tańcem, a sceną, w której głowa Diane dotyka poduszki - jest jeszcze jedna scena, symboliczna. W mojej hm... ocenie interpretacji - pojawia się wtedy właśnie projekcja idealnej_Diane w uścisku przyjaznej pary staruszków (po scenie z poduszką, jest scena w aucie, z brunetką - nieidealna_Diane, brzydka część, tak brzydka, że nie chce niczego pamiętać)/
Co do gościa w barze... powiedział też "jestem tutaj, w tym barze. Nie wiem czy to dzień czy noc. Coś jakby... pomiędzy"... I mnie właśnie o to "pomiędzy" chodzi...
Uważam tak:
Mówi się, że w chwili śmierci, człowiekowi przelatuje przed oczami cale życie i różne jeszcze cuda_wianki się dzieją - co dokładnie, nie wiadomo, bo relacji z 'tamtej strony' nie ma.
Wg mnie pan Lynch oprowadza nas po "pomiędzy" rozbitej osobowości Diane, która na końcu scala się w jedną i umiera.
:) za mało tu miejsca na rozpisanie się :)

A gość w barze opowiadając o swoim śnie i mrocznej postaci mówi: "Mam nadzieję że na jawie nigdy jej nie zobaczę", po czym wstają idą na tył sklepu i....

Nie należy snu interpretować dosłownie. Przecież "dream" to zarówno sen, jak i marzenie. Pewnie takiej ktoś dokonał interpetacji podczas tłumaczenia :) No bez sensu, że się irytujesz.

Dzięki tej interpretacji nareszcie w pełni zrozumiałam film, dzięki.

Rozumiem Twój entuzjazm ale moim zdaniem nie można w pełni zrozumieć tego filmu. Śmiem twierdzić, że nawet Lynch nie ma pełnych i satysfakcjonujących odpowiedzi na wszystkie wątki i wydarzenia.
Taki jest urok i walor postmodernizmu, czyli wszystko jest względne/relatywne w interpretacji.

Dokładnie, i o to właśnie chodzi :)

mam pytanie lub sugestię. Gdy Betty jest na przesłuchaniu, i kierują ją na następne,gdzie reżyserem jest Adam, ona patrzy na Niego przerażona i ucieka. Jest też motyw ze zleceniem morderstwa Camille,przez tego samego kolesia co nieudolnie robi akcję z czarnym notesem. Nie uważacie,że Betty była wariatką, zakochaną w Camille,gdy widzi w pokoju niebieski klucz oznaczający ,że zlecenie zostało wykonane,popada w totalny obłęd i odbiera sobie życie (plus koszmary itd) chodzi mi o to ,że niektóre sceny nie są snem lecz są wplątane w sen Betty. może "to ta dziewczyna" wskazuje morderczynię (zleceniodawczynię).Detektywi szukają jej,bo szukają osoby odpowiedzialnej za śmierć Camille. (tak w mega skrócie)

Coś w tym jest

Ciężko mi się zgodzić z tą interpretacją.Tak na prawdę to żadnej interpretacji tu nie dostrzegam i nie widzę też sensu w takim podejściu bo każdy wątek jest symboliczny i do tego miesza się z innymi wątkami.Na ten film nie da się spojrzeć inaczej jak całościowo i metaforycznie.Tak naprawdę to cały film jest metaforą,artystyczną wizją wydarzeń.Opowiada historię "D" , ,naiwnej młodej aktorki ,która przyjechała do wielkiego miasta z nadzieją na wielką karierę , wdała się w romans z Camilą inną aktorką ,która jednak porzuciła ja dla kariery i związała sie z rezyserem filmu w którym "D" pragneła zagrać.Nie mogąc udzwignąć tej zdrady "D" wynajmuje płatnego mordercę by zabił Camilę , co doprowadza ją do obłedu i samobójstwa.

Byłam blisko chociaż kilku rzeczy nie zauważyłam. Generalnie polecam wszystkim zrobić sobie seans - film Lyncha każdego dnia. O wiele łatwiej jest go zrozumieć kiedy jest się na świeżo w tym świecie pomiędzy rzeczywistością a fikcją. Są elementy (poza aktorami), które się powtarzają i mają te same lub podobne znaczenie. Pamiętam jak oglądałam Mulholland kiedy miałam 15 lat... nic nie rozumiałam. Na szczęście nie przeczytałam żadnej interpretacji, obejrzałam film ponownie po 10 latach i bardzo proszę! Wchodzę tu i widzę, że sporo skumałam. Oczywiście nie oznacza to, że taka interpretacja jest bezbłędna ale biorąc pod uwagę to, co powiedziałam wcześniej - że pewne symbole u Lyncha są podobną przesłanką - przedstawiona wyżej interpretacja prawdopodobnie jest bliska tej właściwej. Wynika to też z faktu, że ileś osób wpadło na podobne rozwiązanie. Polecam się pomęczyć i zacząć oglądanie Lyncha od jego eksperymentów czyli krótkometrażowych filmach, które właściwie są wyłącznie skupiskiem symboli. Lynch je sobie umiłował i wykorzystał je w kolejnych filmach. Bez chęci wejścia w świat tego artysty, nie ma sensu tracić czasu na oglądanie jego filmów. Trzeba się wciągnąć.

Ale dlaczego od razu POMĘCZYĆ? Przecież to wspaniałe przeżycie i tylko zazdrościć tym, którzy mają to wciąż po raz pierwszy przed sobą

Zgadzam się ogólnie z Twoją interpretacją filmu, choć inaczej postrzegam osobę kowboja oraz strasznego bezdomnego. Ciekawe jest to, że polscy forumowicze usilnie walczą z sensem niebieskiego klucza/pudełka podczas gdy moim podstawowym odczuciem po pierwszym obejrzeniu filmu było oczywiste wbicie przysłowiowej szpili przez Lyncha w środowisko Hollywood. Reżyser pod naciskiem mafii musi wybrać wskazaną przez mafię aktorkę mimo oczywistej chęci wybrania innej to moim zdaniem najważniejsze przesłanie filmu. Jakby nie patrzeć ta decyzja wpływa na życie obu głównych bohaterek. Tytuł filmu jest kluczowy pod względem interpretacji tej pogmatwanej historii. Mulholland Drive - ulica, z której widać panoramę Hollywood - wystarczy pomyśleć o tym i dodać do tego dedykację filmu zmarłej w 2001 roku młodej aktorce w napisach końcowych i chyba już nie ma żadnych wątpliwości. Lynch filmem tym uderzył trochę w cały ten burdel w Hollywood, który zdaje się być miejscem spełnionych marzeń i przyjemności, tak jak Hollywood wydaje się być z widoku ulicy Mulholland Drive. Aktorka nie wybrana przez reżysera ze względu na panujące tam mroczne układy nie robi wymarzonej kariery. Wynajmuje bandziora, który ma zabić tą narzuconą przez układ aktorkę i jednocześnie dawną kochankę głównej bohaterki. Rzeczywiście połowa filmu to sen czy wyobrażenie Diany, jak jej kariera powinna rozpocząć się w Hollywood. Niestety jej entuzjazm rozbija się o układ. Kowboj czy facet w tym dziwnym pomieszczeniu to ludzie, którzy reprezentują układ. Moim zdaniem to było sedno przesłania filmu. Lynch dorzucił trochę głupawych scen, jak z tym nieporadnym odstrzeliwaniem ludzi w biurze przez bandziora czy rzucaniem się na goryla kochanki reżysera, do tego ci dwaj - moim zdaniem - gliniarze na początku filmu idący zajrzeć za róg baru czy też staruszkowie wybiegający z pudełka tego straszydła na koniec filmu. To takie celowe zabełtanie jak wcześniej w Twin Peaks na zasadzie: interpretujcie jak chcecie. Choć oczywiście przychylam się do Twojego zrozumienia tych scen - też mi się zdaje, że to rodzice Diany, którzy narzucając nadmierną presję na córkę przyczynili się do jej samobójczej śmierci, a to straszydło to najciemniejsza strona Diany, która budzi się w niej pod wpływem i rodziców i żądzy zrobienia kariery. Jeśli tak założymy, to mniej więcej się logicznie zgadza, choć wiadomo, że każdy może interpretować po swojemu i o to tu Lynchowi chodziło. Jednak najważniejsze moim zdaniem było w tym filmie zadanie kłamu na temat ogólnoświatowego marzenia o karierze w Hollywood. Jestem przekonany, że od tego Lynch zaczął. Historia dwóch wyrachowanych aktorek, gdzie jedna zdradza drugą, a pokrzywdzona morduje zdrajczynię przez DECYZJE UKŁADU to oś filmu. Reszta to celowe zamieszania, by film był trudniejszy w zrozumieniu i jednocześnie 'ambitniejszy'. Oczywiście lubię Mulholland Drive i chętnie do niego wracam. Ciekawy, nietypowy film, który każdy miłośnik kina powinien chociaż raz w życiu obejrzeć.

ładnie, choć dla mnie takich "osi" filmu (równoprawnych) jest wiele: romans i miłość, pokazanie, do czego jesteśmy zdolni aby spełnić swoje marzenia, druga strona, która zawsze wpływa na nasze życie (nasze demony i anioły - u Lyncha to cały, bardzo ważny świat, bez których ani On, ani Jego widz, nie potrafi żyć). No i najważniejsza puenta do Twojego widoku na ten film, Hollywood, ta cała mafia, robi mu psikusa i daje mu najwyższą swoją nagrodę za film, który pokazuje brudną prawdę o tym świecie. Hollywood w oczach marzącej/śniącej/umierającej Diane jest inny, śliczny, cukierkowy, pachnący, idealny niż jest naprawdę, bo naprawdę jest taki, jak widzi go prawdziwa, Diane i widz.

Moim zdaniem w tym filmie nie ma pomieszania snu z rzeczywistością. Ten film przedstawia walkę dobra ze złem o duszę głównej bohaterki. Walka odbywa się na płaszczyźnie dwóch światów równoległych. Wolna wola człowieka - bohaterów filmu oraz ich poszczególne decyzje doprowadzają do tego, że ostatecznie zło zwycięża.

Też przyszła mi interpretacja z tym mieszaniem dwóch rzeczywistości, jednak chyba uważam, że obie nie żyją i reżyser sprytnym zabiegiem pokazuje nam jak do tego doszło. Film trochę na pograniczu filmu grozy. Najpierw dawkowanie faktami pomału a na koncu już się cofamy wprost i przerażający krzyk.

skoro to był sen to jak mogła we snie przesiedzieć swoją smierć? przecież postrzeliła sie w usta. We snie widac zdeformowana twarz w takiej pozycji na lozku ponadto matka reżysera mogła byc rowniez kolexanka ciotki Betty która była wielka aktorka. Uważam ze końcówka filmu wyjaśnia poczatke czyli Diana zleca zabójstwo Betty i ta przeżywa tracąc pamięć a film konczy sie wraz z wejściem w niebieskie pudełko. Końcówka to tylko wyjaśnienie jak doszło do tych wydarzeń.

*przewidziec
* zleca zabójstwo Camili oczywiscie :)

Film widziałam dawno i jest to film o dwóch osobach dziewczynach, które już nie żyją. Reżyser zastosował fajny zabieg przywracajac obie do zycia, obie są zgubione, przestraszone. Szukają wyjaśnienia wisi ciągle nad nimi stan zagrożenia i duszny opar śmierci. Nic, dziwnego nie żyją w końcu. Na końcu okazuje się, że nieudany romans, jedna potraktowała druga źle, druga tego nie zniosła zapłaciła za to żeby tamtą zabić i sama się zabiła. Przerażenie tego odkrycia też Linchowi wyszło. Ja tak to zinterpretowałam jak oglądałam za pierwszym razem, pozniej zaczęlam kombinować za bardzo , nawet z mieszaniem się nakładających  na siebie rzeczywistości z różnych wszechświatów, ale stwierdzam, że pierwsze wrażenie jest zawsze prawdziwe.

Bardzo szczegółowa analiza, która w pełni potwierdza jak ten film "czytać". Brawo dla SickMind i pierwotnych źródeł interpretacji !!!
Sen według mnie nie jest stricte snem a raczej aktywnością mózgu Diane zaraz po samobójstwie. Znanym nauce zjawiskiem, opisanym prze osoby, które szczęśliwie wróciły zza światów. Wyjaśnia to możliwość postrzegania spoza ciała i pojawiania się wspomnień (wszystko jest "nagrane"). Silencio jak dla mnie to zimna (niebieska) śmierć... Film bardzo udany i dość czytelny. Dla mnie bardziej czytelny niż "Zagubiona autostrada". Hipnotyzuje obrazem i warstwą dźwiękową. Tego w kinie szukam.

Ale nie ma potrzeby wszystkiego wyjaśniać. Sztuka tak nie działa.
Ruchome obrazy, światło i dżwięk mają nawiązywać dialog z podświadomością, odbiór przez tego samego widza może się zmieniać wskutek jego doświadczeń.
Nazywanie rzeczy ogranicza je, narzucenie interpretacji krzywdzi innych gdyż nie będą już od niej wolni. (Tak uważa Lynch.)
Za każdym razem po złożeniu własnej wersji powinno zostać na stole kilka śrubek, i mogą to być za każdym razem inne śrubki.
Jaka jest logika surrealizmu? Na pewno nie jest to logika buchalterii; może być to logika snu, kolorów czy skojarzeń. Pytanie co robi w filmie ta czy inna scena może mieć prostą odpowiedż: bo zawsze chciałem to gdzieś umieścić. (Dlaczego figura Chrystusa przelatuje helikopterem nad Placem Św. Piotra na początku Dolce Vita? bo 3 lata wcześniej Fellini widzial takie zdarzenie, to akurat surrealizm dziejący się w realu...)

Istnieje kilka wersji "Mulholland..." różniących się długością/ zawartością, powstałych dla różnych potrzeb.

(Jest wypowiedż Naomi Watts o jej początkach w Ameryce gdy "mimo obietnic nazajutrz nie pamiętano imienia, na castingach nie poświęcano nawet kontaktu wzrokowego", pasuje do sytuacji postaci Diane, może o tym jest ten film.
Wypowiedż Watts: naomi watts en.wiki, rozdz. "Kariera, Wczesne role..." wyodrębniony akapit)

Powaliło Cię z tą interpretacją i tak nic nie zrozumiałam jak i z tego filmu jak i z tego niby spojleru.

Bardzo mi z tego powodu wszystko jedno.

Bardzo trafna interpetacja, prawie całkowicie się z nią zgadzam. Według mnie kolejnym symbolem jest to, że cały sen Diane jest swojego rodzaju ucieczką przed rzeczywistością, dlatego w pewien sposób można go porównać do samobójstwa (ostatnia scena, Diane ucieka przed zadowolonymi krewnymi((niespełnione marzenie)) i zabija poczucie bezradności ((ucieka w świat snu)). ). Z kolei "mężczyzna zza rogu" może być swego rodzaju weryfikację tego, że śnimy- nie tylko jest właścicielem 'portalu' między snem a jawą, ale z opowieści tego gościa z baru Winkies który pada na zawał wiemy, że widzi go tylko w snach- dla mnie to wystarczający dowód.

Co do tego metaforycznego samobójstwa to oczywiście mam na myśli moment kiedy Diane strzela sobie w głowę, dlatego w swoim śnie też widzi siebie martwą.

Błogosławieni ci, którzy nie mają co robić ...