Czyli opowieść o tym, jak niedaleko Warszawy w Bielawie hartowała się stal. Oczywiście w walce o wykonanie planu sześcioletniego. Klasa robotnicza ma tu wszystko - i szanse rozwoju, i pełny socjal, i stołówkę, i czytelnię, której strzeże życzliwie z portretu tow. Stalin i klub, nad którym z portretu czuwa tow. Bierut. W ten raj na ziemi, niczym wąż , próbuje wkraść się przekupiony judaszowymi dolarami sanacyjno-reakcyjny szpieg Borucki na usługach Amerykanów, zazdrosnych, że huta wolała zakupić maszyny ze Związku Radzieckiego. Demoniczny plan sabotażu może zagrozić pracy zakładu, ale wpierw Borucki musi stawić czoła robotnicy Bugajównie, wychowanej przez kolektyw huty i Partię...

A tak na poważnie - autentycznie groźny Benoit jako Borucki i prześliczna Urszula Modrzyńska utopieni w socrealistycznym sosie intrygi rodem z czytanki dla pionierów. Ale takie były te czasy, i orkiestra ze Stalinogrodu w napisach początkowych przypomina o tym.

Mimo wszystko można obejrzeć jako świadectwo tamtych czasów, jako obrazek obyczajowy z Polski lat 50-tych i dla sporej gromadki zapomnianych już dziś aktorów.