No wlasnie, ale. Pomimo wielobarwności i przypadkowości sytuacji, film w ogóle mnie nie wzruszyl (a może wlasnie nie powinien). Ciepla opowieść w Nowym Jorku kojarzyla mnie się dziwnie z świętami Bożego Narodzenia (taksówkarz, moim zdaniem zachowywal się zbyt infantylnie). Paryżańska para urzekla przewrotnościa sytuacji i ciekawym dialogiem (m. in. "odczuwanie" kolorów przez niewidomą Beatrice Dalle). Hedonistyczne, wręcz perwersyjne ciągoty taksówkarza z Rzymu wydaly mi się zbyt prowincjonalne (choć dobrego aktorstwa temu panu odmówić nie mozna). Pozostalych opowieści nie oceniam ani na plus, ani na minus. Winona Rider wyjatkowo slabo wypadla w roli taksówkarki - abomitowszystkojedno, podobnie jej pasażerka.
Więc gdzie to "ale"? Mnie film, po prostu, troszkę znudzil. Ja wiem, że proza życia nie przyjmuje ksztaltu thrillera przez caly czas, ale jednak brakuje w tym filmie odrobiny dynamizmu. Same lokacje dobrane perfekcyjnie. Miasta posiadają duszę, ale już postaci na tle tychże, szybko się zapomina .
Z podobnych filmów, większe wrażenie zrobilo na mnie "Miasto Gniewu". Tam dostaje sie obuchem w twarz, tutaj Jarmusch glaska nas tylko po glowie.