Muszę przyznać, że do oglądnięcia filmu popchnęła mnie świadomość, że to Komedio-dramat więc byłam ciekawa ile będzie śmiechu, a ile płaczu i czy będzie to równomiernie rozłożone. Osobiście mogę powiedzieć, że film dzieli się na dwa etapy. Ten zdecydowanie śmieszy i ten poważniejszy. Film zgrabnie przechodzi z komedii do dramatu i tak, można powiedzieć, że dramat jest tu przez duże D. Jak dla mnie gra aktorska co najmniej dobra, szczególnie brawa dla Baruchela, który kojarzy mi się głównie z komediowymi postaciami, a tu jednak kreuje troszkę inną postać. Postacie są ludzkie, ich odruchy też. Przysłowiowe "ale" mogę mieć jedynie do końcówki, która - skądinąd - wywołuje dużo emocji, ale jednak jest trochę zbyt udramatyzowana, choć doskonale rozumiem, co reżyser chciał przekazać tym wszystkim. Temat na film oklepany, jednak zrobiony na tyle zgrabnie, by zaciekawić widza. Jak widać, osobiście filmowi wystawiłam 10 i ulubione. Cóż, każdy ma inny gust, ale mnie film naprawdę mocno wciągnął, płakałam i śmiałam się z bohaterem, zastanawiałam się, jak ja bym reagowała, czułam do jednej i do drugiej postaci sympatię i co ważniejsze, skłonił do małej refleksji. A jeżeli film wywołał u mnie takie reakcje, to czuję się w obowiązku wystawić taką a nie inną ocenę, nawet jeżeli inni oceniają go ledwie na "dobry".