Ten film widziałam kilka lat temu i wywarł na mnie ogromne wrażenie. Niestety nie miałam już potem okazji, by go zobaczyć, ale z pewnością to nadrobię. To jeden z takich filmów, które zostają w pamięci i nie chce się do nich szybko wracać, bo są tak bardzo wstrząsające, a przy tym cholernie życiowe i realne.
Wspaniała historia, która pokazuje jak nasze dzieciństwo wpływa na dorosłe życie. Film o tym jak bardzo rodzice potrafią zniszczyć naszą psychikę, wrażliwość.To także opowieść, dzięki której wielu z nas zastanowi się kilka razy zanim krzyknie lub uderzy swoje dziecko. Obraz o ciężkiej miłości, której nie chce do siebie dopuścić główny bohater. I przede wszystkim film o tym, jak być rodzicem, a w szczególności ojcem.
Obraz pozostawia wiele refleksji. Jaki przykład dali nam nasi rodzice? Jak nas wychowali? Jakie dawali nam przykłady, wzorce? Czy my także jako rodzice popełnimy te same błędy czy możemy się tego ustrzec?
Rewelacyjna rola Frycza. Żebrowski i Grochowska trochę sztuczni i nijacy, ale mimo to film jest świetny. Jak najbardziej polecam! Pozycja obowiązkowa.