Alfred Hitchocock zbudował genialny klimat filmu i ciężko nie docenić tego nawet po tylu latach, jednak film ogląda się rewelacyjnie aż do momentu w którym następuje pierwsza obława ptactwa. Efektów nie będę komentował bo wiadomo kiedy film był kręcony jednak, cała fabuła leci na łeb i szyje. W filmie umiera wszystko z minuty na minute a kolejne ataki ptaków robią się co raz bardziej nudne. Do momentu kiedy nie było ptaków film trzymał w napięciu. Gwoździem do trumny była scena na strychu w której główna bohaterka została zaatakowana przez ptaki i nie potrafiła otworzyć drzwi za sobą i zwyczajnie uciec. Ja rozumiem że ją atakowały, ale to nie był mamut który zablokował drzwi swoim ciężarem.. skoro weszła do środka dlaczego nie mogła wyjść? Jako ciekawostkę dodam że ta scena była najdłużej kręconą sceną w całym filmie, aktorka w jednym z wywiadów zeznała że to był najgorszy tydzień w jej życiu. Dla mnie to była najgorsza minuta przez projektorem.