Zauroczony swego czasu takimi produkcjami jak Ghost in the Shell czy Akira, liczyłem że objawi się w tym filmie choć trochę z geniuszu tamtych animacji. Zamiast tego dostałem blisko dwu_i_pół_godzinną operę dla dwunastolatków, leczącą japońskie kompleksy wojenne. Głupawe sceny z chichoczącymi niczym dziewczęta facetami, komiksowa naiwność i nielogiczność.
I kolosalna ilość smętnego patosu. Jeśli ktoś sądził że to amerykanie są w tym ekspertami (rozkaz panie prezydencie!) i filmidła typu Bitwa o Los Angeles to ich specjalność, to może się zdziwić. Każda_jedna_scena nie tylko musi zakończyć się patetycznie, ale i sama w sobie często składa się z patetycznych scenek prowadzących do następnych. Żenująca, przesadzona gra aktorska tylko pogłębia uczucie zażenowania.
Warto jeszcze dodać że to nie żadne SF, tylko Fantazy, z fabułą nawiązującą (i o wiele bardziej naiwną) do Final Fantasy. Dusze, kryształy... zestaw standardowy niczym w McDonaldzie.
Oprawa muzyczna to rzępolenie, mające za zadanie podkreślić patetyczność scen i wynieść je na nowe wyżyny patosu, skąd rozpościera się już jedynie widnokrąg następnych patetycznych scen.

Wspomniałem o patetyczności?