Moja rada dla każdego przymierzającego się do zobaczenia "W paszczy szaleństwa":
oglądajcie ten film w absolutnym skupieniu, najlepiej sami, bez rozpraszania się i przy
odpowiedniej atmosferze. Kiedy pierwszy raz podszedłem do tego filmu i oglądałem go z
gronem znajomych, czułem się zawiedziony i rozczarowany. To efekt tego, że film posiada
swoją specyfikę i bez absolutnej uwagi na każdym jego detalu - można pogubić się i w
konsekwencji uznać produkcję za niezrozumiałą. Kiedy jednak spróbowałem sięgnąć po te
dzieło ponownie, tym razem przyłożyć się do całkowitego zrozumienia fabuły filmowej, mam
zdecydowanie pozytywne refleksje. Jest to film moim zdaniem stosunkowo oryginalny.
Dlatego też może nie spodobać się każdemu. Ma pewne aspekty za które mógłbym
krytycznie go podsumować (m.in. "gumowe potwory", przez co niekiedy horror przypomina
baśń). Ale generalnie całkiem przyjemna pozycja kina z dreszczykiem, zresztą jak chyba
niemal każda z jakże pamiętnych lat 90 tych. Moim zdaniem John Carpenter ma w swoim
dorobku lepsze produkcje grozy ("Halloween", "Mgła", "Coś"). Ale ten film także jest godny
polecenia.