Rozumiem zawiedzionych - zaraz po zakończeniu pomyślałem sobie, że w sumie to bardzo smutna historia miłosna, która rozgrywała się w równie smutnych czasach.
Pięknie zagrana i pięknie nakręcona ale tak naprawdę niewiele więcej...

Tylko potem jak się pójdzie pewnym kluczem interpretacji, to wszystko wydaje się bardzo dobrze do siebie pasować i być wyjątkowo osobistym filmem reżysera... ale myślę, że pasującym też do życiorysów większości Polaków.


No więc po pierwsze kluczowa jest dla mnie pierwsza scena w kościele... kościół jest ruiną. Ruiną w kawałkach... ale zostało w nim coś pięknego - piękne freski czy malowidła.


Ruiną jest też związek bohaterów... piękne uczucie zostało prawie całkowicie zniszczone... no właśnie przez co? Przez nich samych? Przez okoliczności?

Według mnie chyba jednak te okoliczności... główny bohater coś stracił w trakcie wojny... nie wiemy co... żonę...dziewczynę...dziecko... rodziców? Tego nie wiemy...
Przygarnia Zulę... ona też coś straciła... ojciec chciał ją wykorzystać seksualnie... W dzisiejszych czasach tacy ludzie dostają się często pod opiekę terapeutów... mówi się o tym więcej... jest szansa uciec od traumy... budować normalne życie... chociaż to i tak bardzo trudne. Wtedy w latach 50 tych nie można było liczyć na nic tak naprawdę...

Zula na starcie delikatnie mówiąc prze******… a dalej nie jest łatwiej... zamknięte granice... donoszenie na siebie... konieczność tworzenia sztuki zgodnej z oczekiwaniami komunistów

Ich relacja też jest pokazywana w kawałkach (tu znów fajny zabieg reżysera, spójny z pierwszą sceną i zrujnowanym kościołem).

I teraz najlepsze... Pawlikowski mówi wprost, że zrobił ten film dlatego, żeby rozliczyć się z przeszłością - czyli bardzo trudną relacją swoich rodziców. Schodzili się i rozchodzili...kłócili itd. itp. Nie dali swoim dzieciom poczucia bezpieczeństwa. Dziecko ma prawo mieć do nich żal... co więcej ten brak poczucia bezpieczeństwa dziecka rzutuje również na jego związki.

Mówi się, że trauma wojenna sięga aż na 4 kolejne pokolenia! I ten film świetnie to obrazuje... rodzice, którzy przeżyli wojnę niosą w sobie bagaż dramatycznych doświadczeń i lęków.
Nasi dziadkowie czy rodzice mieli właśnie takie życia...
Jedni budują dramatyczne relacje, jak Zula i Wiktor... inni są razem ale w ich związkach nie ma życia i emocji...

I to właśnie o tym jest ten film... odpowiada na pytanie dlaczego nasze związki są takie po******. Właśnie dlatego, że nasi rodzice czy dziadkowie przeżyli straszne rzeczy... a potem w ten czy inny sposób przekazali część traumy nam.

Film nie daje łatwych odpowiedzi - i to też mi się podoba. To nie jest tani propagandowy gniot, który miałby wprost powiedzieć - wojna i totalitaryzm to zło i patrzcie jak wpływa na ludzi.

Film przekazuje to co wyżej w bardzo subtelny i mądry sposób.... po prostu opowiadając historię dwójki bohaterów.

Zwróciłem uwagę jeszcze na dwa ciekawe elementy...

1) Przemówienie Szyca na początku filmu, że "nie chcemy więcej Janków Muzykantów". Połowicznie się to udaje - rzeczywiście ludzie z wsi zostają docenieni. Nie mieli w większości na to szans w poprzednim ustroju.
Ale płacą za to wielką cenę (jak Zula) i koniec końców... kończą równie źle.

2) Scena sikającego na ruiny kościoła Szyca. W pewien sposób metaforyczna... nasikał na kościół... później podobnie postąpił z ich uczuciem i miłością. Wiedział, że się w sobie kochają... a jednak ożenił się z Zulą w zamian za uwolnienie Wiktora.

Ja szczerze mówiąc oglądając ten film... poczułem, że bardziej rozumiem też moich rodziców... dlaczego ich relacja wygląda tak jak wygląda...

I to chyba jest najcenniejsze w tym filmie... pozwala coś zrozumieć, coś przeżyć... możemy na swój sposób rozliczyć się z relacjami naszych rodziców razem z reżyserem....

Rozliczyć, a właściwie zrozumieć...przynajmniej spróbować zrozumieć.