Mam podobnie. Z mojego punktu widzenia Pawlikowski to świetny fotograf, słaby reżyser. Oglądając "Zimną Wojnę" czuję się jakbym oglądała album ze zdjęciami, nie film - brakuje historii, która parę przypadkowych 'zdjęć' połączy w całość, wciągnie emocjonalnie. Kartkuję tylko, brak mi narratora, który opowie o twarzach z papieru coś więcej, żebym mogła zachwycić się tym co przeżyli. Irytuje najbardziej to, że zdjęciowa i muzyczna oprawa tak piękna estetycznie zapowiada coś niezwykłego co się nigdy nie stanie niestety.. Mam wrażenie że bohaterów oglądam cały czas w tym samym punkcie - nic się między nimi nie zmienia - coś tam się pojawiło i trwa, ani nie dojrzewa ani nie nabiera rozpędu. Żyją sobie w emocjonalnym stanie zawieszenia szarpiąc beznadziejnie nielogicznymi ruchami, które niby to mają mieć wpływ na ich życie a zostawiają w punkcie wyjścia. Ich ruchy są przypadkowe w żaden sposób nie jestem w stanie zaangażować się , kibicować im, bo kolejną ciętą sceną scenariusz przeskoczy o parę lat do przodu.