Hitchcock interesował sie psychoanalizą, może bardziej na fali swoistej mody, która ogarnęła Hollywood w latach czterdziestych, niż z racji przekonań: tematyzował wątki teorii Freuda ("Urzeczona"), bądź wprowadzał je w sposób niejawny ("Północ- północny zachód", "Osławiona", "Ptaki")...

więcej - omówienie książki Roberta Samuelsa "Hitchcock's Bi-textuality"
(Alicja Helman, Wielki prowokator, w: Kino, 9/2000, s. 48-49)

Pod powierzchnią filmów Hitcha, na przekór oficjalnemu, hollywoodzkiemu optymizmowi, kryje się wizja cyniczna, mroczna. Jego "happy endy" są dwuznaczne. Postaci pozytywne - podszyte ambiwalencją. Motywacje zawsze podejrzane. Uczucia też. Chęć dominacji kieruje ludźmi. Relacje między nimi układają sie na zasadzie siły, przewagi, zaborczości. Ujawnia to często kompozycja kadrów. Matki - uznawane powszechnie za ucieleśnienie cnót i wartości - są w jego filmach monstrami. Nikt nie bywa z reguły tym, za kogo się podaje, albo na kogo wygląda...

więcej: Alfred Hitchcock, w: Historia kina. Wybrane lata, red. A.Kołodyński, K. J. zarębski, Warszawa 1998, s. 205-208